"Ze wilde hem niet langer redden. Ze wilde gewoon een verdomde olijf"

Ze waren de eersten die ik zag toen ik de supermarkt binnenkwam: een vrouw had vooraan op de koelafdeling net het deksel opengemaakt van een portie olijven, toen haar man met ingehouden woede het plastic bakje weer uit haar handen trok en in zijn winkelkar gooide. “Kom-áán,” beet hij haar toe, op fluistertoon.

In dat ene moment zag ik voor me hoe hun relatie begonnen was, vijf of zes jaar geleden. Hij de rustige, standvastige soldaat, een hevig voorstander van driedubbele beglazing voor de slaapkamer, van steeds oversteken op het zebrapad en eerst langs de kassa en daarná pas eten. De vrouw van haar kant zag zichzelf als een oudere versie van Amélie Poulain, die haar iets te stijve man wel eens zou leren hoe de wereld er in overdreven gefilterde kleuren kon uitzien.

Maar dat was toen. Na een half decennium tevergeefs opboksen tegen opmerkingen als ‘laat dat bakje dicht’, ‘haal je vingers uit die frambozen, dat maakt vlekken’ en ‘kom daar af, er staat toch een bordje met hoogspanning?’ had zij elke hoop opgegeven dat haar man nog iet of wat in haar richting zou opschuiven. Ze wilde hem niet langer redden. Nu wilde ze gewoon een verdomde olijf.

Ik was al een stukje doorgelopen – ik vind het al pijnlijk genoeg om te luisteren naar ruzies waarin ik zélf betrokken ben – toen ik ter hoogte van de chocolade opnieuw werd ingehaald door de man. Ik zag hoe hij zijn karretje aan een rotvaart richting de drankenrij stuurde, waar hij zonder enige vorm van overleg de ene fles na de andere begon in te laden. Een paar meter achter hem aan wandelde heel rustig de vrouw. In de palm van haar linkerhand droeg ze een klein plastic bakje. Met haar rechterhand nam ze tussen duim en wijsvinger, heel triomfantelijk, één zwarte olijf.