"Zelfs dieren baren nu kindjes, terwijl ze vroeger veulens, kalfjes, lammetjes of biggetjes wierpen"

Ik hoop, Jan, dat je mij niet zult danken om mijn ergernissen te ventileren in dit progamma. Want het is niet uit radio- en televisieprogramma’s weg te branden waarin gasten bedankt worden “om te hebben meegewerkt” en luisteraars of kijkers om te hebben geluisterd of gekeken”. Niemand dankt je voor je medewerking. Leraren zouden dit kunnen verhelpen, en niet aan verhelpen, maar er zijn nu helaas alleen nog leerkrachten.
Zoals er ook geen verplegers meer bestaan, alleen verpleegkundigen kunnen je nog helpen als je ziek valt. Of ga ik nu te snel door de bocht, allicht zelfs een brug te ver?

Maar er helpt geen moedertjeslieven aan; ik volg mijn eigenzinnige weg, want nu moet iedereen eigenzinnig zijn.
Ik begrijp wel dat sommigen er alles voor over zouden hebben om zichzelf op de kaart te zetten, zelfs als ze daarvoor een nieuwe uitdaging moeten trotseren.

Zelf ben ik daar met mijn 81 jaar te oud voor en ik verafschuw mensen die mij 81 jaar jong noemen. Ga toch weg, ik wil niet behandeld worden als een kind. Of moet ik nu “kindje” zeggen, zoals “mama’s” en “papa’s” hun nageslacht noemen, want vaders en moeders zijn blijkbaar uit de tijd. Zelfs dieren baren nu kindjes, terwijl ze vroeger veulens, kalfjes, lammetjes of biggetjes wierpen.

Ontdek dan toch eens Nederlands, zoals je nu alles kunt ontdekken: een nieuwe auto, een bank, een TV-programma. Wie heeft daar behoefte, of erger: nood aan, zoals ik nu overal lees en hoor?
Ik hoop Jan, dat jij niet de meubelen wilt redden, zoals de Fransen zeggen. Red liever wat er te redden valt. Het is je vast en zeker toevertrouwd. En niet zeker en vast, zoals Kim Clijsters en sindsdien zowat iedereen zou zeggen.