“Zelfzorg schiet er vaak bij in”

Zelfzorg

Het lijkt soms wel magisch, als ouder, een beetje tijd voor jezelf. Ik moet jullie niet vertellen dat ons brein vaak van de ene functie ‘werknemer’, ‘partner’, ‘vriend’, ‘zoon/dochter’ naar de ‘moeder/vaderfunctie’ hopt of moet hoppen. Zelfzorg schiet er vaak bij in. Daar hebben we allerlei goeie redenen voor. Maar kom, we kunnen er alvast een paar categoriseren onder ‘excuses’. Ik wil verder kijken dan excuses. Wat houdt je écht tegen?

Ouders in mijn praktijk zijn vaak gévers. Geven, geven en blijven geven. Aan de generatie onder hen: de kinderen. Aan de generatie boven hen: ouders en grootouders. Aan dezelfde generatie: broers, zussen, vrienden. Aan het werk, de school,… Iets terugnemen, dat wringt. Iets terug vragen al helemaal. Je geeft wat je zelf eigenlijk willen krijgen. Je denkt dat je daarmee krediet opbouwt bij de anderen, waar je dan beroep op kan doen als jij in de put zit. Enige verschil: de anderen houden geen grafiekje bij van dat opgebouwde krediet. De valkuil is dan om nog meer te geven, zodat het geven toch nog gezien zou worden. Het is op die manier een eindeloze cirkel. De balans van geven en nemen, waar psychiater Ivan Boszormenyi-Nàgy de ‘contextuele therapie’ op heeft gebouwd, is uit evenwicht en slaat door.

Schrappen in geven aan onze kinderen is tegen onze natuur en dat is ook niet onze taak als ouder. Waarin kan je wel schrappen? Wat kan je wel geven? Vanuit je hart en omdat je het wil, eerder dan omdat het moet.