"Zouden er ook herfstmensen bestaan (zoals ochtend- en avondmensen)?

De herfst, oh jongens, wat hou ik onmetelijk veel van de herfst. Ritselende bladeren onder stevige stapschoenen, bomen gehuld in schakeringen van roestgeel tot dieprood of een laagstaande middagzon over mistige weilanden. Dat wat veel van mijn vrienden en kennissen met de zomer hebben, dat heb ik met de herfst. Dat intense borrelen van geluk binnenin, net dat tikkeltje meer zin in het leven, net een fractie extra ontspannen door de dag waden.

Mijn 87-jarige opa houdt al jarenlang een kort overzicht bij van de levenswandel van zijn vier kleinkinderen. Het was hij die me er eens op wees dat ik belangrijke – soms wat onstuimige – beslissingen altijd in de herfst lijk te nemen: van de aanschaf van een oud VW-busje over de aankoop van een blauwe Kawasakimotor tot de definitieve beslissing om samen met mijn lief aan kinderen te beginnen. Zouden er eigenlijk – net zoals er ochtend- en avondmensen zijn – genetisch gezien ook herfstmensen bestaan, vraag ik dan me af. Mensen die gewoon beter gedijen in wind, in kilte en in naar haardvuur geurende avondlucht.

Zo’n herfstlucht geeft mij ’s avonds trouwens altijd een zodanig warm, veilig en geborgen gevoel dat ik niet anders kan dan buiten heel even mijn ogen te sluiten, in te ademen en te ruiken. Combinaties van door elkaar wemelende moleculen die neuronen in de hersenen triggeren, het blijft toch iets bijzonder.

Maar begrijp me zeker niet verkeerd: ik gun alle zomerse zielen een voorzomer, een middenzomer en zelfs een nazomer. Maar ikzelf zal straks niet rouwig zijn als het blad valt, als de scherpe wind weer over het strand raast en de open haard terug vurig knettert. Laat die herfst maar komen.