"Zouden mensen zoals zij, die in armoede leven, dan nu een gratis abonnement in de tennisclub krijgen?"

Hoe durven ze? Vorige zondag kwamen de verlossende woorden: enkele coronamaatregelen zouden versoepeld worden. Politici, leden van de Veiligheidsraad, populaire wetenschappers en hun vrienden en entourage slaakten een zucht van verlichting.

Dat de hele culturele sector ervoor gezorgd had dat er in hun kot heel wat te beleven viel tijdens de lockdown, daar hadden velen weinig van geprofiteerd. De virtuele bezoeken aan de Van Eyck-tentoonstelling of de rondgang in onze musea, het Prado, het Louvre , de Met of het Moma interesseerde de meesten niet. De prachtige operavoorstellingen aangeboden door De Munt en andere grote operahuizen, balletopvoeringen, concerten, theatervoorstellingen, daar hadden ze niet veel zin in gehad.

Ze moesten het zonnen niet meer beperken tot de tuin van hun villa in de residentiële wijk waar ze wonen, maar konden naar buiten met maar liefst twéé vrienden. Wat een opluchting!

In het gezin van Miet en Pol gingen ze meteen aan de slag. Pa en ma keken of alle clubs in de golftassen zaten, de golfballen, de pitchforks, de tees ingepakt waren. Ze trokken hun polo, golfbroek en golfschoenen aan, aarzelden even of ze de Mercedes dan wel de kleine Peugeot zouden nemen om naar het prachtige golfterrein te rijden. Het werd de Mercedes.
Maar eerst dropten ze zusje, in haar nieuwe oranje tennisjurk, aan de tennisclub. Tot haar grote frustratie mocht er geen les gegeven worden. Zoonlief sprong op de motor, reed naar de Ardennen om te kajakken met vrienden en nam ook zijn vissersuitrusting mee.

In een andere wijk van dezelfde grootstad vroeg Sofie zich af of ze haar job in de schoenwinkel terugkrijgen zou, mocht die weer openen, want een contract heeft ze niet.

En of de kleine speeltuin in de wijk, die al weken afgesloten is, weer zou opengaan, zodat ze eindelijk met haar drie kinderen uit het kleine appartement kon ontsnappen.

Ze luisterde naar het ochtendjournaal op de radio. Over speeltuinen werd niets meegedeeld. Maar ze zegden wel, tot haar grote opluchting, dat je kon gaan tennissen of golf spelen, paardrijden of kajakken. Sophie vond het een moeilijke keuze. Zouden mensen zoals zij, die in armoede leven, dan nu een gratis abonnement in de tennisclub krijgen? En een racket en tennisballen en tennissneakers? En op het golfterrein misschien hulp van een caddie die haar golftas met de sticks zou dragen. En haar zou leren hoe je moet putten. Konden de kinderen nu gratis naar de manege en kregen ze rijlaarzen om paard te rijden of mochten ze de pony’s helpen verzorgen?

Was dat niet de boodschap die ze hoorde tijdens het ochtendjournaal op de radio? Of zou haar uitstap zich beperken tot de supermarkt, waar ze bezorgd zou zoeken naar de ingrediënten voor een betaalbaar avondmaal voor haar en de kinderen. Die nacht droomde Sofie dat ze bij de volgende versoepeling mocht kiezen tussen een vliegreis naar Bali of een cruise naar de Caraïben.

Beluister de column van Kris Smet

Lees ook