"Boris toonde ons het mooiste wat er is: ons ergens in verliezen zonder aan de tijd te denken"

Vlaanderens bekendste hond is niet meer: Boris, de immer geduldige hond uit het canvasprogramma Winteruur. Boris Beckett, zoals schrijver Peter Verhelst hem op facebook omschreef, was in vele opzichten een echte held. Hij was vooral een held omdat hij niet opviel. Meestal leek hij een soort van eenheid te vormen met het dikke tapijt in de studio. Alsof zijn vacht zich had uitgebreid over de hele ruimte en iedereen omzwachtelde met zijn dierlijke warmte.

De aanwezigheid van Boris had iets tijdloos, iets onbestemd. Hij leek inderdaad te figureren in een toneelstuk van Beckett, maar dan zonder de onrust van de personages uit het stuk Wachten op Godot. Boris wachtte nergens op, hij onderging het leven zoals het was. Dat straalde op de kijker af. Niet alleen terwijl je keek maar de ervaring van het kijken zinderde altijd nog na. Alsof je zijn rust en stilte kon meenemen naar bed. Wij die ons de hele dag opjagen vanuit het motto 'geen tijd te verliezen' en dan plots, aan het eind van de dag iets opzoeken om tot rust te komen.

Boris maakte duidelijk wat de Franse filosoof Henri Bergson omschreef als la duréé, de duur van iets. De duur verschilt van le temps, de tijd. Dat betekent dat de wijze waarop we de tijd beleven heel erg uiteenlopend kan zijn. Soms kan 1 seconde ellenlang duren. Een andere keer vliegt de tijd voorbij.
Boris leerde ons dat wanneer het er echt op aankomt, niet de tijd maar de duur van belang is. Anders gezegd, hij toonde ons het mooiste wat er is: ons ergens in te verliezen zonder aan de tijd te denken. De magie van Winteruur staat of valt hiermee: het programma laat toe dat we ons laven aan de nutteloosheid.
Lieve Boris, ook al ben je ondertussen tot stof en as wedergekeerd, het gaat je goed. En dank voor alle mooie momenten.

Ignaas Devisch