"Het gebeurt zelden dat een transgender spijt heeft van een transitie"

"Vóór mensen bij ons komen hebben ze vaak al een heel traject afgelegd. Maar dan eerder in hun persoonlijk leven. De drempel om tot bij ons te komen blijft ondanks alles relatief hoog. We zien mensen soms jaren aarzelen. Soms komen ze langs, haken dan af, en komen dan opnieuw terug."

Wat in het verhaal van Sam Bettens heel erg naar voren kwam, is de twijfel waar hij mee zat. Ben ik er wel echt een transgender? Ben ik ongelukkig of wanhopig genoeg? Gunter Heylens: "Dat is zeer veelzeggend. Toch weten de meest transgenders al van jongsafaan dat ze in het verkeerde lichaam geboren zijn. Maar men heeft zich gaandeweg aangepast aan de norm, aan de rol die er in de maatschappij van een man of vrouw verwacht wordt. Dan komen ze op hun kruispunt in hun leven, of ze maken iets ingrijpends mee: de kinderen het huis uit, het overlijden van een ouder, een verandering van werk... En dan gaan ze toch hulp zoeken. Maar het is niet zo dan ze zich pas op dat moment transgender gaan voelen."

Zo'n traject lijkt heel ingrijpend, maar verloopt eigenlijk relatief langzaam, niet bruusk. "Eigenlijk merken transgenders zelfs niet hoe hard of hoe snel ze veranderen. Ik zie hen om de twee à drie maanden en zeg dan vaak 'amai, je bent al hard veranderd', en dan reageren ze vaak verbaasd. De gemoedstoestand die we meestal horen is rust, thuiskomen, landen. Niet alleen op het einde maar ook tijdens de transitie."

Zijn er mensen die mensen spijt hebben op het einde van het traject?  "Zelden. Het gaat om amper 0,3 à 0,4 procent.   Dat iemand terugwil naar zijn/haar oorspronkelijke geslacht komt heel zelden voor, wel zijn er soms mensen die niet tevreden zijn over bepaalde deelaspecten."

Lees ook: