"Alles is weer netjes zoals vroeger, zeg ik u. Behalve het aantal virologen, dat blijft stabiel op ongeveer 11 miljoen"

Vrijdag is mijn vader verjaard. Om dat te vieren, besliste ik een taart voor hem te bakken en die te gaan afgeven. Hij is 70 geworden, mensen van die leeftijd houden van taart, en al helemaal van het zelf- en met veel liefde gemaakte soort.

Taarten bakken overkomt mij in het beste geval één keer om de enkele jaren, en dat gaat meestal in twee fases. Eén: merken dat je bijna alles in huis hebt: amandelpoeder, puddingpoeder, vanille, enzovoort. En twee: naar de winkel moeten omdat al die rommel slecht is geworden sinds je laatste taart.

Dus stond ik deze week in een rayon die ik niet zo goed ken: de bakrayon. Naast een dame wiens 70e verjaardag al een heel eind achter haar lag. Die mevrouw was wél een kenner, want ze was véél sneller dan ik om de laatste vanillestokjes te spotten, en ze alle 8 in haar kar te gooien.

Acht!

Wat maak je met zoveel vanille, dacht ik. Maar ik vroeg gewoon beleefd:

-Mevrouw, mag ik ne keer iets vragen. Ik ga een taart bakken voor ons vader en ik heb één stokje nodig, kan u die misschien missen?”

-Neeje menier, sorry!

-Allez, mevrouw. Ge kunt toch nooit 8 vanillestokken tegelijk nodig hebben?

-Meneer, ik heb dat gewoon graag in huis. Ge zult naar nen andere winkel moeten.

En weg was ze, ongetwijfeld op zoek naar een volgend slachtoffer.

Nu kan u zeggen: “ge hebt u veel te gemakkelijk laten doen, slappe vod”, en daar zou u gelijk in hebben.

Maar ik zeg u: een paar weken geleden zou dat dus niet zijn gebeurd. Ik kan toch niet de enige zijn die vindt dat we allemaal een hele tijd een pak aimabeler zijn geweest? En dat dat intussen gedaan is? Een paar weken geleden lieten we elkaar nog voor in de bakrayon, dat weet ik 100% zeker. Dat was ook de tijd dat we vriendelijk goeiendag en dankuwel zeiden tegen de veiligheidsmeneer aan de ingang of de mensen die de karretjes ontsmetten. Dat wij moppen maakten met de andere klanten: “warm hé, zo’n mondmasker”. Toen droeg iedereen er nog een. De tijd dat we allemaal braaf klapten om 8u ’s avonds aan onze voordeur. Da’s gedaan hé?

En ik bedoel niet alleen de wederopkomst van assertieve supermarktbejaarden. Kijk eens rond u of lees de gazet! Alles is weer hetzelfde als in pakweg februari. De gemiddelde snelheid aan de Kennedytunnel zit terug op z’n vertrouwde 0,2 km/u. Anderlecht voert de achtduizendste wissel aan de top door. De burgemeester van Lubbeek twittert over wereldvreemde rechters. Trump maakt ambras met iedereen. En die van het Vlaams Belang presteren het om te mekkeren dat racisme een fakeprobleem is.

We hebben, dames en heren, blijkbaar weer tijd en energie om een eindeloze discussie te voeren over een kat!

Nog eventjes en er begint ergens iemand over hoofddoeken of boerkini’s te zagen.

En ooit, het is te zeggen vorige maand, waren er die voorspelden dat we onze levensstijlen gingen aanpassen. Dat dit alles ons duurzamer en zachter en doordachter ging maken. Dat we gingen onthaasten en ontstressen en ontvanallessen. Ik geloof daar dus niks van, ik denk oprecht dat we deze hele crisis ooit, jàren later, zullen bestempelen als een diepe deuk in onze carrosserie, en eigenlijk niet veel meer dan dat. Pas op, een ferme deuk, zo eentje waarvan uw garagist zich een villa kan zetten. Dat wel. Maar: een deuk. Die we er weer gaan uitkloppen. Een probleem, dat we oplossen. En het nieuwe nieuwe nieuwe normaal zal dus nogal lijken op het oude normaal. Of zoiets. En misschien is dat niet eens zo erg. Behalve als je een vanillestok nodig hebt.

Ik heb trouwens chocomousse gemaakt, uiteindelijk. Ook lekker, en geen vanille nodig. Gelukkige verjaardag vadertje, en hopelijk word je een lieve bejaarde.

Beluister de column van Gilles De Coster voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig':

Lees ook: