De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"Een bodycam filmt alles, behalve de agent. Die blijft zoals altijd buiten beeld"
zo 7 jun. - 7:03
Dinsdagavond zaten zo’n vijfduizend mensen gevangen op de Brooklyn Bridge. Tot diep in de nacht zat ik te scrollen door Twitter om te proberen begrijpen wat er aan de hand was. Politie in riot gear stond aan weerskanten van de bijna twee kilometer lange brug en liet niemand gaan, urenlang. Betogers die honger of dorst hadden of naar de wc moesten, hadden pech. Op één video zag ik een vrouw in handboeien op de grond zitten. Dan liep er een politieagent op haar af, die het masker van haar gezicht trok, en haar onderspoot met pepperspray.
Ik had de beelden nog in mijn hoofd toen ik vanochtend naar de bakker liep
Het was mooi weer, beetje wind. Op de speelplaats van de lagere school waar ik voorbij liep, reed een kleuter met een glitterhelm rond op zo één van die loopfietsjes, met de vader er achteraan. Ik voelde me schuldig dat ik hier was, waar je de vogels kon horen fluiten, en niet een paar kilometer zuidelijker, waar betogers werden belaagd met rubber bullets en stunt guns.
Dat schuldgevoel heb ik wel vaker sinds ik hier woon. Amerika is een afgrijselijk land, maar niet voor mij. Ik maak een podcast over poëzie en opera, ik speel wat piano, ik spreek af met een vriendin. Tussendoor lees ik het nieuws en word ik verschrikkelijk kwaad van alles. Dan doe ik de computer weer toe en kook ik iets lekkers, en ‘s nachts slaap ik perfect.
Ik woon aan de Upper West Side, een semi-sjieke buurt vol brownstones, vlak naast Central Park. Op mijn eentje zou ik de huur hier nooit kunnen betalen, maar mijn man is IT’er. De andere mensen in het gebouw zijn management consultants, advocaten, er is iemand die iets doet met mergers and acquisitions. Allemaal blank.
De enigen die zwart zijn, Latino of Zuidoost-Aziatisch, in mijn buurt, zijn de delivery mannen op hun fiets, postbodes, door men, en nannies
Waar deze mensen wonen, weet ik niet. In de Bronx wellicht, of Queens, vaak een uur of meer met de metro om hier te komen werken.
Sinds de coronacrisis zie je het verschil nog scherper. Toen de lockdown begon, ontvluchtten mijn blanke buren de stad en masse, 30-40% las ik in de krant. Maar ik zag het ook als ik ‘s avonds uit het raam keek en maar weinig licht zag branden. De buren die bleven, lieten zo goed als alles aan huis leveren. Zeker tien-vijftien keer per dag hoorde ik mannen met zware schoenen zuchtend de trap oplopen, op een deur kloppen, en de zakjes Chinees of een zware doos boodschappen afgeven. Ik vertikte het om iets te laten leveren. Weer dat schuldgevoel. Maar ook in de supermarkt zag je het: de klanten blank, het personeel vooral Latino.
Toen de regering een maand of zo geleden met een richtlijn kwam dat we nu toch allemaal maskers moesten dragen - géén professionele, die waren voor het ziekenhuispersoneel, maar zelfgemaakte - kreeg ik een bericht van Honorée. Honorée is een vriendin van me in Oklahoma. Ze verdient zeker vier keer meer dan ik; ze is vast benoemd als prof aan de unief en woont in een groot huis. Maar Honorée is ook zwart. In een bericht vol schaterlach-emojis en huilemannetjes, vroeg ze - “You think Black folk are gonna take the risk to walk into a store with a bandana on their face?” Ik was die ochtend zelf nog bij de bank geweest met een bandana voor mijn mond en neus. Ik had er zelfs een foto van gemaakt om naar mijn mama te sturen, als grapje. Voor Honorée was de situatie iets ernstiger. Oklahoma, waar de racistische Confederate flag nog aan veel huizen wappert, is een open-carry state, waar zo goed als iedereen volstrekt legaal een vuurwapen mag dragen. Honorée is dan ook sinds het begin van de coronacrisis niet meer uit haar huis geweest.
Maar waarom kijk ik nu weer, om het onrecht in dit land te snappen, naar een zwarte vrouw in Oklahoma? Terwijl ik net zo goed mijn blik kan richten op mezelf, een blanke vrouw in een mooie buurt in New York. Maar kijken naar wat je zelf doet, is moeilijk. In een rapport over de bodycams, waarmee de politie hier sinds 2016 elke interactie automatisch op camera vastlegt, in dat hoop dat agenten dan minder gewelddadig zijn, werd de vraag gesteld of die bodycams ook effectief werken. Het antwoord was negatief. Een bodycam filmt namelijk alles, behalve de agent. Die blijft zoals altijd buiten beeld.
Beluister de column van Helena de Groot voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig':
Lees ook:
"Alles is weer netjes zoals vroeger, zeg ik u. Behalve het aantal virologen, dat blijft stabiel op ongeveer 11 miljoen"
"Nog 54 keer slapen en dan wissel ik etherloos in voor 3 maanden koers!"
"Brood en liefde, meer had een mens niet nodig volgens hem"
