"Als alleen zijn geen keuze meer is, dan wordt het eenzaamheid"

Ik zal het maar meteen toegeven: ik ben een zondagskind. Dat klinkt gek voor iemand die op een woensdag is geboren, maar toch is het zo. Of ik écht geboren ben voor het geluk, weet ik niet zeker, maar ik heb voorlopig meer gekregen van het leven dan het me heeft afgenomen.

En dat vind ik geen slechte balans op de grens van 40. Ja, ik heb mensen graag gezien en verloren, verdriet gehad en tegenslagen gekend.

Maar er zijn ook mensen die mij de moeite waard vonden om graag te zien. En een mooier compliment kan je niet krijgen.

Nu is het ook niet zo dat ik elke dag zingend mijn bed uitkomen, omdat het leven een musical is. Maar in dit zeer vreemde jaar waarin we allemaal een tik of tikje hebben gekregen, tel ik mijn zegeningen. En dan is graag zien of graag gezien worden een luxe die niet iedereen zich kan veroorloven. Schaarse goederen zijn duur. Maar hoe gaat dat met emoties? Met gemis? Met niet mogen of kunnen aanraken? Of niemand hebben die dat wil. Niemand die jou heeft gekozen om te aaien, te knuffelen of de zevende hemel in te vrijen. Niemand die de keuze maakt om voor jou te kiezen.

Ik probeer me daar iets bij voor te stellen. Dat we voor elkaar moeten zorgen omdat er een virus snoeihard de aanval heeft ingezet op onze gezondheid.

Maar dat zorgen voor elkaar dus ook afstand nemen is. Letterlijk. En dat je daardoor alleen achterblijft.

In het beste geval moet je die keuze niet maken. Omdat je toevallig getrouwd bent, een partner hebt of kinderen waar je ongegeneerd mee kan knuffelen. Maar hoe gaat dat als je alleen woont? Bied je je aan? Zo van, hallo ik woon alleen en ik zoek een knuffelcontact. En als je dan eindelijk de moed hebt gehad om die vraag te stellen, is de kans groot dat je een blauwtje loopt, want de plaatsen zijn beperkt.

Je zal maar afgewezen worden omdat je iemand wil knuffelen. Dat doe je geen tweede keer.

Dat het allemaal zo erg niet is en dat je er levens mee redt, klinkt goed. Op papier dan toch. Maar in de praktijk schiet je ‘r niks mee op. Dan mag je nog zo leuk zijn als je wil, altijd omringd door mensen, bevestigd worden in wie je bent, dat moet toch gaan knagen. Als alleen zijn geen keuze meer is, dan wordt het eenzaamheid. Dat moet je mensen die al jaren tegen de muren praten niet meer uitleggen. Alleen kunnen zij de corona-kaart niet op tafel leggen. Want eenzaam waren ze al. En ze hebben er geen verklaring voor.

Toch niet ééntje waar iedereen van denkt: ah ja, corona natuurlijk. Ga daar maar mee slapen elke avond. En geloof me, dat je zegt dat het allemaal wel goedkomt en dat ze wel eens iemand tegen het lijf lopen of dat ze wat meer buiten moeten komen, daar doe je niemand een plezier mee. Dat hebben mensen die eenzaam zijn, namelijk zelf al lang bedacht. En neen, ze willen ook niet gered worden.

Wat je wel kan doen? Je kan luisteren, écht luisteren.

Dan weet je namelijk ook wat ze écht nodig hebben. Als je niet weet waar je moet beginnen willen we met De Warmste Week een duwtje in de rug geven. Ga op de website even kijken waar je het verschil kan maken. Print de vlam uit, hang ze aan je raam. Het is zoveel zeggen als: kom maar bellen. Want het staat niet op hun gezicht te lezen dat ze eenzaam zijn. Maar het staat ook niet op jouw gezicht te lezen dat je wil helpen.

Beluister de column van Xavier Taveirne voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig':

Ontdek de andere columns uit de uitzending: