"Als comedian solliciteer je niet. Je wordt gebeld. En als je niet gebeld wordt, ga je gratis optreden"

Ik ben aan het werk. Vanwege de plotse annulatie van alle optredens in april, mei en juni ben ik maar weer eens gaan werken. Dat leek mij een goed idee. Bijna 12 jaar na mijn laatste werkdag als jurist, dacht ik: misschien kan ik het nog wel. Ik heb een cursus gekocht en ik heb die elke dag een stukje ingestudeerd, zoals een show, maar dan zonder de moppen. En ik heb gesolliciteerd.

Maar het was wel een nieuwe ervaring. Alleen al solliciteren.

Als comedian solliciteer je niet. Je wordt gebeld.

Als comedian solliciteer je niet. Je wordt gebeld. En als je niet gebeld wordt, ga je gratis optreden op elke plek waar een organisator of TV-maker je zou kunnen zien, om dan te wachten tot die je belt.

Ik moest ook een curriculum vitae maken, dat min of meer geschikt was voor de vacature van jurist. Ik dacht eerst nog mijn shows als lezingen te vermelden, maar gezien via de controle van mijn naam de werkelijkheid waarschijnlijk makkelijk na te gaan is, ben ik toch maar eerlijk gebleven. Ik heb er de website gewoon bij gezet.

Ik heb wel geluk gehad, denk ik. Vijf mails heb ik moeten sturen, tot er iemand de vraag stelde of ik misschien meteen kon beginnen. Ze zochten voor een vervanging van iemand die plots wegging, en ik moest onmiddellijk kunnen beginnen, maar het zou maar zeer tijdelijk zijn. Zeer tijdelijk. Exact dus wat ik zocht.

Dus nu lees ik weer elke dag vonnisen, arresten en het staatsblad en probeer ik dat om te zetten naar mensentaal, een taal die ik gelukkig wel goed ken.

Maar waar ik niet aan gedacht had, is dat ik weliswaar geen optredens heb, maar dat het werk van een zelfstandig comedian, ook als hij geen inkomen heeft, gewoon doorloopt. Er moet nog aan de voorstelling gewerkt worden voor Nederland, de eindejaarsconférence moet geschreven worden en goed zijn, want dat is sinds kort mijn handelsmerk, en een interview met de lokale krant hier en fotoshoot daar, dat zijn allemaal dingen die moeten gebeuren en waar ik eigenlijk geen tijd voor heb, omdat ik moet werken. Gelukkig moet ik telewerken, zodat ik constant van de ene job naar de andere kan switchen, maar...

Het komt er op neer dat ik nu elke dag op het moment dat ik stop met werken, moet beginnen werken. En dan zeg ik nog niks over de lessenrooster van de kinderen die je tegenwoordig elke week opnieuw moet ontcijferen als een Zweedse puzzel waar ze een paar willekeurige lijnen hebben uitgeknipt.

En toch is er veel meer rust in mijn leven. Raar maar waar, er is toch gewoon minder stress.

Mijn eerste video meeting met de collega’s of eerste officiële mailing leverde wel wat stress op.

Als comedian is stress een deel van je beroep, een routine, een noodzakelijk stuk gereedschap zelfs, dat je om aan het werk te kunnen beginnen, eerst om je maag moet sjorren als een boetegordel.  Het is stress die je zo bijdehand en ad rem maakt op dat podium.

Stress is je brandstof.

En het is ook de stress die extra factureert aan een bedrijf dat je vraagt om een grappig slotwoordje te komen zeggen na een veel te lange speech van de CEO, wanneer iedereen zo snel mogelijk aan de borrel en de babbel wil.

En er is de weinig bekende stress, die nochtans elke artiest regelmatig meemaakt, dat je thuis zo rond half acht in de zetel zit met een zak chips en ineens een sms krijgt met de tekst: Ben je er bijna? Waarbij je dan holderdebolder zoals dat heet, met ergens één been in een mouw en een arm in een broekspijp vanuit de auto de sms: “Effe file hier, ik ben ietsje later” moet sturen. En hopen dat je het haalt.

Wel die stress, die is er nu niet.

En dat is best wel prettig, zo.

Gewoon werken.

Beluister de column van Bert Gabriëls voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig':

Lees ook: