"Beste klokkenluider, u bracht de schande, de naakte waarheid naar buiten. Doet u vooral verder"

"Beste klokkenluider,

U heeft het toch maar gedaan. U bent met het verhaal, de schande, de naakte waarheid naar buiten gekomen. Niet omdat u straks weer verkozen moet worden, niet omdat u een plaatje of een boek te verkopen heeft, maar -naar ik vermoed- omdat de verontwaardiging als ware het stoom uit uw oren spuit. En u wilt 's nachts weer de slaap vatten. Ik begrijp dat.

Ik begrijp ook dat u het anoniem deed. Want u heeft een job, kinderen, een hypotheeklening of een alimentatie te betalen. De vuile was buitenhangen van de instelling waar u werkt, wel, de kans is klein dat u zich daarmee bij uw werkgever onsterfelijk populair maakt. Het recht op vrije meningsuiting is een relatief begrip, net zoals pakweg de benaming de Broeders van Liefde.

Anderzijds, misschien stapte u toch naar de pers met open vizier. U bent, laat ons zeggen, een politiecommissaris in het Waasland, en u dacht: ik heb de stilzwijgende steun van de plaatselijke burgemeesters die al dat gehannes met transmigranten grondig beu zijn.  Wie doet me wat? Ook dan verdient u ons respect. Een ervaren ambtenaar weet dat politieke steun na verkiezingen snel kan verdwijnen. En toch deed u het.

Want u was het beu, de stoere verklaringen van de dames en vooral heren in Brussel, de goed-nieuws-show die 24 op 7 uit de Wetstraat stroomt. U weet dat er een schimmenspel wordt opgevoerd, dat er stevig op de borst wordt getrommeld, dat dag na dag op Twitter en Faceboek heelder Potemkindorpen worden opgetrokken die de efficiëntie en de daadkracht van onze leiders moeten illustreren. En u weet dat het niet waar is.

U heeft de middelen en de mensen niet. U kan geen 35 transmigranten ergens op een snelwegparking in één combi proppen. En er zijn geen verplegers in uw instelling om de mensen die zwaar psychisch ziek zijn de nodige aandacht te schenken.  En dus moet u zieke mensen vastbinden op een bed en kinderen ’s nachts droppen aan een bushalte met het verzoek zo snel mogelijk ’s lands grondgebied te verlaten.

Doet u vooral verder, beste klokkenluider. Roep het uit, zodat iedereen het kan horen, dat de keizer -wie had dat gedacht?- geen kleren draagt.  Als er weer ’s eentje kukelt dat hij het wel zal opkuisen, dat hij dat varkentje zal wassen, en dat het met vijf minuten politieke moed weer allemaal opgelost is, luidt dan uw klok. Maak lawaai, zodat ieder het kan horen, want zo snel van begrip zijn we nu ook weer niet. Ik dank u alvast bij voorbaat.

Met vriendelijke groeten,

Bert Kruismans"

Lees ook