"Beste mevrouw May: laat ze maar lachen. Ik hoop dat u nog lang moge dansen"

"Beste mevrouw May,

Ik zou kunnen beginnen met 'Lieve mevrouw May', maar dat bent u niet, denk ik. Men geraakt niet waar u bent geraakt met liefde. Een politicus drijft op een combinatie van ziekelijke ambitie en grenzeloos narcisme,  zoals wij allen weten.
Politiek is tegenwoordig geen vak meer maar een pathologie. En het parlement een kerkhof.

En toch, beste mevrouw May, bent u deze week mijn heldin. Ik heb al langer sympathie voor u: u bent het lelijke eendje van de Britse politiek dat deze week haar vleugels uitsloeg tot een stijlvolle zwaan. En meteen afgeschoten werd. Wat had u ook gedacht?
Het Brexit-akkoord dat u voorlegde aan uw regering: qua mission impossible was er geen grotere. Dat is ook gebleken.

Wat een prachtig afschrikwekkend voorbeeld ook voor alle separatisten over de hele wereld, ook in Vlaanderen.  Bezint voor ge begint! U bent een trouwe soldaat, mevrouw May, iemand die dat akkoord tegen haar zin onderhandelde, en vandaag beschimpt en geschoffeerd wordt door iedereen.

U bent een Margaret Thather in het kwadraat: geen Iron Lady, maar een elastieken. Iemand die op de slappe koord van die tragische onderhandellingen wonderwel overeind bleef. Tot deze week.

We lachen wat af, als u op het journaal komt. Uw stijl is houterig, uw blik streng, uw lichaamstaal zegt dat u liever ergens anders wil zijn. Daarin bent u niet alleen: er zijn vele politici die mensenschuw zijn en lijden aan smetvrees,  ook in ons eigen land.

Daarmee won u dus mijn hart niet. Dat deed u toen u nog niet zo lang geleden begon te dansen. Het was tijdens dat recente staatsbezoek aan die Britse kolonie van vroeger. Het was een dans uit de jaren tachtig.  Beetje houterig. Alsof uw lichaam een Ikeakastje is waarvan na assemblage blijkt dat er nog twee vijzen over zijn. 

U werd keihard uitgelachen. U gaf uw kritikasters lik op stuk door op het partijcongres van de Conservatieven het podium op te komen op de tonen van iets van Abba. 'Dancing Queen' geloof ik. Alweer bewoog u als een happende vis op het droge. Heerlijk moment.

Ik zeg dat omdat ik zelf niet kan dansen. Twee keer heb ik in mijn leven op de dansvloer gestaan. Een potvis met een spierziekte: zo omschrijven mijn beste vrienden mij. Gelukkig zijn daar geen beelden van. Van U wel. Als ik in een dipje zit dan zoek ik die nog eens op op Youtube en kan ik er weer tegen.

Beste mevrouw May: laat ze maar lachen. Ik hoop dat u nog lang moge dansen. Zelfs als dat gebeurt op de ruïnes van wat eens een wereldrijk was.

Hartelijke groeten vanuit verenigd België,

Mark Coenen"

Lees ook