De grote levensvragen in tijden van corona
do 18 mrt. - 11:35
Door de coronamaatregelen die onze vrijheid beperken, worden mensen terug geduwd naar de privésfeer. Een eettafel verandert in een bureau. Een keuken, die mensen anders kunnen inruilen voor een avondje restaurant, wordt ineens een verplichting. En mondmaskers dragen op dat bankje? Nee hoor, ik zet mij wel met een pintje op mijn eigen terras. Het leven van heel wat mensen is plots veranderd en men moet zich noodgedwongen aanpassen. Bovendien is er ook té veel tijd om na te denken. Wil ik deze job nog wel? Wil ik nog wel in een stad wonen waar alle voordelen van het stadsleven zijn weggevallen? Misschien is dit toch het moment om aan een kind te beginnen? Zingevingsvragen lijken sterker naar de oppervlakte te komen in tijden van crisis.
Zingevingsvragen lijken sterker naar de oppervlakte te komen in tijden van crisis.
Jongeren geboren in de jaren 80/90 (ook wel millennials genoemd) hebben tijdens deze crisis een leeftijd waarbij zij vele levenskeuzes moeten maken. Eén daarvan is het al dan niet krijgen van kinderen. In De Morgen (28/12/20) stond dat er een babyboom op komst is in 2021. We zitten nu eenmaal vaker thuis met onze partner. Er is dan ook meer tijd om de knoop door te hakken en eventueel te kiezen voor een kind. De zorg voor een kind kan immens veel betekenis aan het bestaan geven als mens. Zorg dragen geeft zin aan het leven. Misschien zijn mensen de zorg voor de ander zoek geraakt omdat de sociale contacten teruggedrongen zijn tot een knuffelcontact en eventuele huisgenoot en ontstaat zo het idee voor een kind?
Terwijl de kinderwens bij veel jonge koppels stijgt, verhogen de coronamaatregelen ook de druk op veel relaties. Vele koppels kiezen ervoor om hun relatie te beëindigen. De VRT (7/02/21) toont aan dat de echtscheidingen met 13% zijn gestegen. Het lijkt wel alsof sommige koppels wakker worden en zich de bedenking maken dat hun relatie toch niet voldoet aan hun verwachting. Relationeel kunnen we dus misschien wel stellen dat het leven van koppels op zijn kop stond in 2020.
Misschien staan millennials tijdens de crisis ook voor een bijkomende keuze: het kopen van vastgoed. In het artikel van de VRT (3/09/20) lezen we dat de vastgoedmarkt boomt door corona. Veel mensen worden geconfronteerd met de limieten van hun woning. Pre-corona werkten millenials vaak buitenshuis en gingen ’s avonds nog vaak op stap. Ze gingen bijvoorbeeld op restaurant of café, waren aanwezig op een cultureel evenement in de stad of gingen sporten. Dat viel allemaal weg. Dat ene appartement aan zee of dat huis met een tuin wordt dan extra aantrekkelijk om meer ruimte te krijgen. Een artikel van de VRT (24/02/21) toont aan dat er echter voornamelijk ook meer 50-plussers aanwezig zijn op de markt waardoor de prijzen stijgen in de stad. Jongeren hebben het daarom vaak moeilijk om nog een huis in de stad te kopen. We zien dan ook dat er veel -30-jarigen het budget niet hebben om zo’n comfortabele stadswoning aan te schaffen en dat geeft kopzorgen.
Ook op werkvlak stellen mensen zich vragen. In een ander artikel van de VRT (18/02/21) lezen we dat 1 op 10 Belgen uitkijkt naar een andere job. De veranderende omstandigheden door de coronacrisis maken dat we ook meer nadenken over zingeving op het werk. De koffieklets verdwijnt en het teamgevoel ebt weg. Die ene buitenlandse reis is geannuleerd, vergaderingen via digitale media zijn op de duur een last en eigenlijk merken we dat die ene collega waar we een goede band mee hadden toch niet zoveel contact met ons houdt buiten de werksfeer. De voordelen van de job verdwijnen en enkel de taakgerichte zaken blijven over. Voor wie werkt in een sector waar na een jaar nog altijd gebruik wordt gemaakt van de technische werkloosheid, begint het toch wel zwaar door te wegen. Wanneer ons werk niet meer de financiële vruchten oplevert waar we op rekenen, blijft enkel de vraag over of ons werk zinvol is. Zingeving en werk staan dan centraal.
Ten slotte komen we dan nog aan een minderheid die helemaal geen levenskeuzes heeft kunnen maken het voorbije jaar. Wie geen boek geschreven heeft tijdens de lockdown, of wie geen nieuwe zaak heeft opgestart met een business-model waarbij inkomsten vooral gehaald worden uit take-away-maaltijden bezint over succes. Op sociale media wordt het maar in ons gezicht geworpen hoe succesvol anderen zijn en dan lijkt het wel of ons eigen leven stil staat. De perceptie van het perfecte leventje dat we soms krijgen via sociale media vergroot de corona-moeheid. Heeft het allemaal nog wel zin?
En wat dan na de coronacrisis? Velen spreken van een terugkeer van de roaring twenties met veel alcohol en drugs. Laat ons ook de vele te organiseren feestjes waar de evenementensector op zit te wachten niet vergeten. Het lijkt wel alsof we nood hebben om de pauzeknop in te duwen als het aankomt op zingevingsvragen en even helemaal willen losgaan zonder nadenken. Tijdens de crisis staan we teveel stil en na de crisis hernemen we het dolgedraaide tempo van weleer.
Tijdens de crisis staan we teveel stil en na de crisis hernemen we het dolgedraaide tempo van weleer.
Ook al sleept de huidige “corona-pauze” al te lang aan, de vertraging van de maatschappij door corona is niet enkel kommer en kwel. Het doet ons inzien dat we misschien te snel leven en te weinig stil staan bij zingevingsvragen. Laten we het post-coronatijdperk dan ook niet al rennend ingaan, maar met een fijne wandel. Genietend van de omgeving, maar met een duidelijk doel voor ogen.
Laten we het post-coronatijdperk dan ook niet al rennend ingaan, maar met een fijne wandel.
Annouk Brebels – Jongerencoördinator deMens.nu
