De toestand is hopeloos maar niet ernstig
“De stemcoach geeft ademhalingsoefeningen en zingt voor. Voor ons computerscherm doen we in ons eentje alles na”
zo 28 feb. - 0:11
November 2019, deSingel, drie uitverkochte concerten van de Canto General. Het is de laatste keer dat we met het grote oratoriumkoor deCHORALE op een podium stonden.
Daarna waren we in volle voorbereiding van de volgende concerten: de Mattheus Passie van Bach. Het zouden speciale uitvoeringen worden met een aparte aanpak van dit grandioze meesterwerk. Op de repetitie op 10 maart 2020 werd de nieuwe opstelling uitgeprobeerd. Het enthousiasme van onze dirigent Paul Dinneweth zoog ons zonder moeite mee naar een nieuw hoogtepunt in de meer dan 100 jarige traditie van dit koor. En toen ging alles dicht. Gedaan met zingen, gedaan cultuur. Concerten afgelast, ontgoocheling bij iedereen.
Wachten en nadenken over alternatieven, maar die bleken er niet te zijn.
Dit was een harde noot om te kraken. Ook het niet te onderschatten sociaal contact viel weg. Wachten en nadenken over alternatieven, maar die bleken er niet te zijn. Meer nog: zingen blijkt voor het coronavirus de ideale springplank om zich nog meer te verme-nig-vuldigen. Maar uitgezongen zijn we nog lang niet.
Er kwam een vooruitzicht: protocollen (die dan wel meermaals gewijzigd werden) zouden het mogelijk maken om terug in beperkte groep te repeteren. Concerten organiseren zat er nog niet in, maar er was perspectief. In de vakantie werd alles voorbereid: draaiboek, ontsmettingsgel, verplichte inschrijvingen, … Met mondmaskers op konden we de repetities hernemen. We konden zelfs ons koorweekend laten doorgaan: twee dagen telkens met de helft van het koor.
Zingen is spieren gebruiken. Liggen de spieren stil dan verzwakt alles.
Het enthousiasme werd groter en groter. Tot eind oktober, alles terug op slot. Opnieuw overleg met het bestuur. Er moest iets gebeuren. Resultaat: via Zoom (tot voor kort onbekend) proberen de koorleden bij de les te houden. Zingen is spieren gebruiken. Liggen de spieren stil dan verzwakt alles. We moesten blijven zingen. Via Zoom de mensen oefeningen laten doen thuis was de enigste oplossing.
De stemcoach geeft ademhalingsoefeningen en zingt voor. Voor ons computerscherm doen we in ons eentje alles na. Onze dirigent speelt vanuit de huiskamer korte stukjes die we thuis meezingen. Toch wel raar zo virtueel repeteren, maar anderzijds een zeer goede oefening voor de stem en voor het toch enigszins in stand houden van de koorklank.
Al onze hoop is ondertussen gericht op het najaar.
Stapje voor stapje gaan we verder. De dirigent legt de lat wat hoger en vraagt om een koraal uit de Mattheus Passie in te zingen. Een grote uitdaging voor iedereen. De techniek zorgt er voor dat alles bij elkaar komt en zo krijgen we plots toch een echte koorklank, bijzonder ontroerend én bemoedigend. Binnenkort te zien en te horen op social media.
Al onze hoop is ondertussen gericht op het najaar.
Ik moet mijn bewondering uitspreken voor de koorleden die met zoveel zin hun geliefde hobby toch trachten verder te beleven en voor een dirigent die elke week opnieuw de muziek virtueel tot leven brengt.
Een koor kan niet leven zonder muziek, zonder het sociaal contact, zonder de unieke concerten. Dat het maar gauw wordt zoals vroeger. Daar kan ieder van ons voor zorgen.
Tot slot een welgemeende groet aan al die andere koren. We zitten in het zelfde schuitje, maar onze creativiteit houdt onze koren in leven. Leve de muziek!
Ontdek ook de andere columns uit de uitzending:
“Soms heb je een pandemie nodig om het licht te zien”
“Zwanger zijn werd in 2020 vooral iets medisch, met moeder en kind als patiënt, vader als bijkomend bezoek”
“Als een mini-generaal verbood ik in één adem de rest van de familie mijn ouders nog op te zoeken, tot nader order”
