De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"Doe normaal, Kristien. Had dan gewacht tot de echte winkel weer openging. Heb medelijden met het postpersoneel"
za 19 dec. - 11:00
6 uur ’s ochtends, klep, klep, klep, een raar geluid van metaal op metaal. Te stil voor straatwerken. Is het echt of droom ik? Maar dan hoor ik het opnieuw, en opnieuw. Klep klep klep. Nu weet ik wat het is. Het zijn de deurtjes van de postlockers aan de overkant van de straat.
Ik zag de nieuwe Pakjesautomaat in glimmend wit en rood metaal groeien. Eerst was een stuk voortuin omgeploegd, werd er beton gestort, ik dacht voor een nieuw wandelpad naar de post, maar nee, het bleek het fundament van de kastjesmuur. De fundering van de heen-en-weer-economie en van de coronamanier van handel drijven. Nog voor de automaat in gebruik was, werd er een promofilmpje opgenomen. Met een extralarge cameraploeg en een actrice die altijd weer dezelfde handelingen opnieuw deed. Onze straat was een filmset. IS sindsdien een filmset van Jacques Tati. Elke ochtend stoppen postbedienden de lockers vol met pakjes. Kleine pakjes in kleine kastjes, grote in grote. Als bijen vullen ze de honingraten en sluiten de deurtjes. Klep-klep-klep. In de loop van de dag komen klanten dan hun pakje halen. Ze houden hun telefoon voor de muur, twee schermen spreken tegen elkaar en floep, het deurtje kleppert open en dicht. Waarna ’s anderendaags de pantomime herbegint. Vullen en leeghalen. Vullen en leeghalen. Soms lijkt het niet te lukken, en dan winden mensen zich op.
Als overburen die graag een blik op de straat werpen van achter de gordijntjes genieten we van nog meer posttheater. Behalve naar de gedigitaliseerde postmuur komen mensen ook in levenden lijve naar het postkantoor, onvervaard corona trotserend, ingepakt tegen de kou met wollen mondmaskers, voor een aangetekende zending, of om geld naar het buitenland te sturen, of, en dat is raar, met de armen vol met pakjes groot en klein! Die ze dus, voor alle duidelijkheid niet willen opsturen naar iemand anders om die een plezier te doen. Nee, ze brengen die terug naar de post omdat ze ze niet willen. Omdat de linkerschoen te klein is, omdat ze een trui in drie kleuren hadden besteld en twee ervan terugsturen. Omdat retourneren gratis is. Omdat het kan. Soms staat hier dus een file van 30 mensen te anderhalvemeteren. Die zijn binnen het uur niet thuis, denk ik dan.
Even interessant aan het theater zijn de coulissen. Naast het postgebouw is een parkeerterrein waar het een paar keer per dag een chaos van jewelste is, tot op straat toe. 10, 15 bestelwagens van alle slag staan met open kleppen te wachten tot een postman of -vrouw alle pakjes van een rollend rek heeft getild en binnengestouwd in de buik van de camionette. Een pandemonium! Intussen is al een verkeersbord gesneuveld.
De wereld is dit jaar veranderd. En we zien het aan de overkant van de straat. Postorderbedrijven zijn natuurlijk niet nieuw, waar is de tijd van 3 Suisses gebleven, maar wat we nu zien gebeuren is een uit de rails gelopen pakjesbonanza. 660.000 per dag in België. Te gek toch?
Tijdens de lockdown keek ik naar de film “Sorry we missed you” van Ken Loach, over een pakjesleverancier die just in time moet deliveren en in een wurgend systeem zit. Je bent beschaamd om daarna nog een online bestelling te plaatsen.
En toch. Ineens had ik heel heel heel dringend een glazen draaiplateau voor een microgolfoven nodig uit een niet-essentiële winkel die niet open was. Simsalabim! Het platte pak werd ’s anderendaags al geleverd. De straf van God: het ding paste aan geen kanten. Gaf ik het verkeerde type door? Was ik te snel om te bestellen? Vergiste de verzender zich? Of is dit gewoon een antieke microgolfoven waarop niets meer past uit het jaar 2020? En wat was er nu eigenlijk zo dringend aan?
Ik heb de glazen schijf niet teruggestuurd. Ik hang hem aan de muur als waarschuwing. Doe normaal, Kristien. Had dan gewacht tot de echte winkel weer openging. Heb medelijden met het postpersoneel. Beperk je tot brieven, van die opgevouwen stukken papier met letters in een enveloppe met een postzegel, weet je nog? En schrijf er zoals lang geleden “dank u postbode” op.
