"Stel u voor, een tijd waar Corona enkel de naam van dat biermerk was"

Stel u voor, een tijd waar Corona enkel de naam van dat biermerk was, en waar bier nog vloeiend over togen en op dansvloeren vloeide.
Stel u voor dat je in zo’n tijd een nieuw lief opdoet, op die dansvloer, en er daarna een paar keer “enen mee gaat gaan drinken”.

Dat was niet het verhaal bij mijn lief en ik, die een koppel werden in het midden van een gekke lockdown.

We waren al vrienden voor de pandemie een ding werd, maar buiten ik die een lichte crush had op haar, zat er niet in dat we ooit een koppel zouden worden.
Long story short: opeens waren we toch wel pittig verliefd op elkaar.
Maar het moment dat we dat beseften ging ons land op slot, en was de auto nemen naar uw nieuwe vlam op het randje van jezelf een crimineel wanen van het eerste uur.
We hebben elkaar dan ook die eerste lockdown niet gigantisch veel gezien, buiten zij die 2 uur gefietst heeft om mij te bezoeken.
Al de rest ging via skype.
Een officieel koppel worden via een whatsapp berichtje met letterlijk de vraag: wil jij mijn lief zijn?

In de wetten van kersverse koppels staat geschreven dat je constant in elkaars buurt wil vertoeven, niet van elkaar af kan blijven en elkaars vrienden en familie zo snel mogelijk wil ontmoeten.
Wij zijn intussen 8 maand samen en nog steeds hebben we elkaar grootouders niet gezien, 3 kwart van elkaars vrienden zijn ons nog onbekend, de andere hebben we leren kennen via online platforms.
Mijn eerste ontmoeting met mijn schoonouders was op een skype avond, hallo ik ben het nieuwe lief van uw dochter via een scherm is toch wel een absurde situatie.

Maar dan ook dit:
Ik heb mijn vriendin op korte tijd gigantisch intens goed leren kennen. Op elke manier die je voor mogelijk schat.
In een pandemie heb je niet altijd zin om er fantastisch uit te zien, iets wat je in de eerste maanden van een relatie wel nog doet voor elkaar.
Dus het was direct: dit is wat je krijgt, doe het ermee.
Tijd zorgt ook voor uren kunnen babbelen, en aangezien er niks te beleven valt, moet je wel elkaars levensverhaal vertellen.

Een nieuwe relatie aangaan in het midden van een pandemie zorgt ervoor dat je op een bepaald moment toch wel de vraag moet stellen: kruipen we dan nu samen zodat we niet meer ons leven moeten delen via een scherm?
(tussen haakjes: we hebben intussen al een kat en twee goudvissen)

Soms ben ik bang voor wat de toekomst zal brengen.
Want we zullen al meer dan een jaar samen zijn voor we terug een beetje de normale wereld kunnen proeven, maar die wereld zal niet meer dezelfde zijn, want dan moeten we die wereld ontdekken als koppel.
Misschien kunnen we dan eens een eerste normale date doen?
En elkaars grootouders leren kennen, in ’t echt.
En die overige 3 kwart vrienden, die ook.

Maar ik wil vooral een pintje drinken met haar, dansend op een plakkerige dansvloer, lachend naar elkaar en weten dat deze pandemie van ons een ongelooflijk sterk koppel heeft gemaakt.

Lees ook: