De toestand is hopeloos maar niet ernstig
“Een mondmasker heb ik nog niet moeten dragen en knuffelen gebeurt hier nog steeds à volonté”
zo 21 mrt. - 9:00
Hier in Nieuw-Zeeland feesten en vieren we er deze dagen op los. De Belgische DJ Netsky reisde net met zijn GlassHouse Tour door het land en begeesterde de massa’s met zijn drum & bass. Zelf gooide ik een paar weken geleden de beentjes los op de Trad Disco tijdens het Auckland Folk Festival, en dit weekend vindt er om onze hoek een vierdaagse grote hippie gathering plaats. We hebben hier ook wel even een strenge lockdown gehad, maar daarna kon en mocht alles weer. Een mondmasker heb ik nog niet moeten dragen en knuffelen gebeurt hier nog steeds à volonté.
Ja, het mag gezegd, we hebben mazzel.
En dat niet alleen, deze pandemie heeft me ook nog eens van mijn FOMO verlost, mijn Fear of Missing Out.
Alles wat in de rest van de wereld niet kan, kan hier momenteel dus wel.
Toen ik acht jaar geleden van Antwerpen naar Kaiwaka verhuisde, een onooglijk dorpje in ruraal Nieuw-Zeeland, had ik het wel eens moeilijk. Het is hier heel mooi, zeker, en ook veel beter weer, maar van een cultureel en intellectueel prikkelend leven is er hier op het platteland weinig sprake. En de dichtstbijzijnde stad, dat is al een heel eind rijden.
Terwijl mijn vrienden de afgelopen jaren in België van al die geweldige concerten, festivals, boekenfeesten en symposia zaten te genieten, zat ik hier naar de stille groene heuvels te staren. Maar niet nu, plots is Nieuw-Zeeland ‘the place to be’. Het nieuwe Ibiza, alleen veel verder weg en momenteel ook niet voor buitenlandse feestvierders toegankelijk. Maar alles wat in de rest van de wereld niet kan, kan hier momenteel dus wel.
Dat bracht me de afgelopen maanden wel eens in een heikel parket. Wat doe ik met die foto’s en filmpjes van Oudejaarsavond bijvoorbeeld, waar we dicht opeengepakt en allen samen brullend het nieuwe jaar inluidden / de concertjes en de dj-gigs /de restaurants en de cafés waar we met vrienden gezellig samen zitten te keuvelen. Post ik die op social media of post ik die niet? Wat met mijn moeder die me op Skype vertelt dat ze geen knuffelcontact heeft, want wie wil haar als 76-jarige thuis komen knuffelen? Wat met mijn Antwerpse vrienden, fuifbeesten net als ik, die nu depri, gefrustreerd en zelfs boos zijn dat ze al zolang niet meer samen mogen dansen. Wat met al mijn volgers die zo naar een terrasje of cafeetje snakken, maar noodgedwongen thuis of buiten op een bankje zitten?
Het mag dan wel een cliché zijn, maar is het niet zo dat hoop doet leven?
Als ik wel post, komt dat misschien treiterig over, zo van ‘ik kan toch maar lekker wat jij niet mag’ en draag ik zo alleen maar bij tot de ellende.
Maar als ik niet post, dan speel ik misschien in de kaart van de complotaanhangers die denken dat alle regeringen ter wereld samenzweren om ons met een fake virus thuis en onder de knoet te houden.
Wel, in Nieuw-Zeeland niet dus, Jacinda Ardern en haar ploeg doen er alles aan opdat wij verder kunnen blijven uitgaan, feesten en genieten. En dus, doe ik het tenslotte toch en gooi ik die filmpjes en die foto’s op het web. Want beste Belgen, het bestaat: een land waar het leven zijn gewone gang gaat en waar al die leuke dingen gewoon kunnen. En het mag dan wel een cliché zijn, maar is het niet zo dat hoop doet leven? Dus lieve Belgen, hang in there, bij jullie komt dat ook weer allemaal terug, zeker weten!
Ontdekt ook de andere columns uit de uitzending:
“Ik krijg geen auteursrechten van vertaalde versies omdat iedereen denkt dat het een oud volkslied is”
“Mijn zoon van 10 zijn hart was gebroken en ik wist niet wat ik moest doen”
"Je stopt toch niet met journalist zijn omdat je 65 wordt"
