De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"Ervaring leerde me dat niet iedereen zich zo makkelijk in mentaal en lichamelijk nudisme hult als ik"
zo 7 mrt. - 8:47
Zo’n 2 jaar geleden erfde ik de rubriek ‘Liefste Lijf’, een vast gegeven in Het Nieuwsblad Magazine waarin mensen worden gebracht die in al hun kwetsbaarheid praatten over hun lichaam, waarna een fotoshoot in leuk ondergoed of hemdje volgde.
Ervaring leerde me dat niet iedereen zich zo makkelijk in mentaal en lichamelijk nudisme hult als ik.
Een simpel concept, zo lijkt het. En dat was het op zich ook. Maar ervaring leerde me dat niet iedereen zich zo makkelijk in mentaal en lichamelijk nudisme hult als ik. Waar velen dan weer wél naar snakten was om die aha-erlebnis te ervaren. Dat moment van ‘ik mag hier gewoon zijn zoals ik ben’.
Het bijbehorende interview vol vaste vooropgestelde vraagjes bracht al snel uiteenlopende ervaringen en emoties bij mijn gasten naar boven. Ze legden zaken bloot die lang onuitgesproken waren gebleven. De ene keer vol pijn of trauma, maar evengoed overladen met moed en zelfreflectie of gewoon… pure fun.
Eén van de meest memorabele Liefste Lijf-reportages was die met Lotte.
Ik zag vele gezichten passeren. Vele verhalen. Vele uitkomsten. Maar één van de meest memorabele Liefste Lijf-reportages was die met Lotte.
Lotte kwam de studio binnen als een schuchter en ongedurig meisje. Ze leek haar nervositeit te willen overklassen met enthousiasme, en ik voelde dat ze vooral een gemeende, vertrouwde knuffel nodig had.
Ik zag tijdens het interview vooral een vechter voor me zitten die vooruit wilde en daar ook heel hard voor ging.
Maar wat ik toen nog niet besefte was dat Lotte een autisme-stoornis heeft. Ze vertelde me later op de middag dat de connectie met haar lichaam vaak zoek is door haar stoornis, en ze op die manier erg vatbaar is voor eetproblemen. Ze praatte heel open over de angsten en soms paranoïde gedachten die haar vaak belemmerden om met onschuld en een gezonde portie joie de vivre in het leven te staan.
Ik zag tijdens het interview vooral een vechter voor me zitten die vooruit wilde en daar ook heel hard voor ging.
“Op welke eigenschap van jezelf ben je trots?”, vroeg ik haar met een knipoog. Lotte zocht duidelijk naar haar woorden, maar antwoordde dan fronsend : “Ik kan bestààn in onze maatschappij, en dat is al een hele verwezenlijking voor mij.” Ik kon niet anders dan met stilte reageren.
Even later stond Lotte voor de lens te schitteren in een sober lingeriesetje. Deze vrouw straalde op hààr manier, met hààr talenten, in hààr kracht. En dat was zo ontzettend schoon om te zien. Ze had niets méér nodig dan de kans en het platform om dit te mogen tonen. En wij, wij kregen de eer om dit alles te registreren.
Ik denk dat we collectief trots waren op het pit van deze dame.
Fast forward. Lotte’s Liefste Lijf wordt gepubliceerd!! Ik denk dat ik even nerveus was als zij, want je weet nooit met welke vooroordelen een verhaal als dat van Lotte geconfronteerd zal worden. Lezers kunnen gemeen zijn en laf. Maar ik had het mis. Lotte vertelde me later dat het artikel gelukstraantjes had doen opwellen bij haarzelf, en haar lief, haar mama en haar vrienden. Ik denk dat we collectief trots waren op het pit van deze dame.
En het feit dat ik een klein deeltje had mogen uitmaken van haar zoektocht naar zelfvertrouwen, daar, daar glunderende ik ook wel een beetje van.
Lees ook:
"Kom op voor jezelf, eis je plek op. Het leven is aan de durvers"
"Ik draag deze column graag op aan al die vijftigers in hun zoektocht naar werk"
"Daar sta je dan, in die roze lycra. En je beseft: 'Dit is een wereld die ik nooit zal kunnen redden'"
