Achter De Feiten
Frauke over de mantelzorg voor haar dochter: "Als ik crash, heeft ze niemand meer"
di 10 mrt. - 10:15
Frauke heeft drie kinderen: twee zonen en één dochter. Haar dochter Marie is 17 en heeft een mentale beperking en autisme. Ze heeft een cognitieve leeftijd van 5 jaar en een emotionele leeftijd van 1,5. Marie zal voor altijd zo blijven. “Als je hoort dat je een zorgenkind hebt, dan weet je het even niet meer. Al onze idealen en dromen leken heel ver weg. Dat is een rouwproces.”
Uiteindelijk vond het gezin toch zijn weg. “Marie is een heel sterke en vrolijke meid, die ons meeneemt op haar pad. En als we ons eigen pad loslaten, kom je op een plek die je niet voor ogen had, maar die toch wel oké is”, zegt Frauke.
Vechten tegen instanties
Naast de zorg voor Marie, is er ook een pakket aan praktische regelingen. “Je staat heel vaak alleen. Marie heeft geen zichtbare beperking. Door het feit dat het een onzichtbare beperking is, komt niemand ons vertellen waar we recht op hebben. Bovendien moeten we nog tegen instanties vechten die vinden dat we overdrijven of willen profiteren. Het voelt echt aan als bedelen.”
Frauke werkt nog steeds voltijds. Ze zou niet zonder kunnen. “Ik heb mijn werk nodig om te overleven. Anders is mijn stukje ‘Frauke zijn’ ook volledig weg. Je mag jezelf niet vergeten, want als jij crasht, heeft ze niemand meer.”
Marie zit doorheen de week in een zorginstelling. Frauke had het daar in het begin lastig mee. “Ik voelde mij de slechtste moeder ter wereld op dat moment. Maar nu weet ik dat ze die structuur nodig heeft, en dat ze daar goed zit.”
Het stopt nooit
Marie komt elke weekend naar huis, al heeft ze ook de mogelijkheid om te blijven. “We hadden afgesproken om het minstens 1 keer per maand in te plannen, maar we krijgen het niet over ons hart om ze daar te laten. Ik loop ook verloren tijdens de weekends dat ze er niet is.”
Mantelzorgen voor je kind brengt een extra angst mee. Het zorgen stopt namelijk nooit. “De gedachte dat ik er op een dag niet meer zal zijn, maakt me angstig. Dan moet de zorg nog meer worden doorgegeven, en die gedachte schuif ik heel hard van me af.”
Ook al zit Marie doorheen de week in een zorginstelling, Frauke blijft 24/24 met haar dochter bezig. “Je doet het gewoon. Er is niemand die gevraagd heeft of je het kunt, maar je doet het wel en met alle plezier. Al is de erkenning wel heel belangrijk.”
