“Het is zo perfect als je de beste versie van jezelf bent. En dat is niet altijd een topversie”

Eerste hulp bij thuiswerken

Volgende week komt het boek van Elke Van Hoof, ‘Eerste hulp bij thuiswerken’, eindelijk uit. Ook voor Van Hoof is het, zoals voor iedereen, een jaar met de nodige ‘ups and downs’ geweest. “Het is nu belangrijker dan ooit dat we ons focussen op de geestelijke gezondheid en die vooruit helpen. Daarom hebben we de website iedereenok.be opgericht, om ervoor te zorgen dat mensen ook van thuis uit kunnen werken aan hun mentaal welzijn”, vertelt Van Hoof. “Die website is een enorm goede screener geweest om te kijken hoe gaat het met de bevolking. Zo hebben we vastgesteld dat het goed gaat als we meer bewegingsruimte hebben en minder goed minder als we minder bewegingsruimte hebben die lang aanhoudt.”

Thuiswerk is een echte kunst, eentje die we het afgelopen jaar allemaal van dichtbij hebben mogen ondervinden. “Voor corona had een kwart van de bevolking geen ervaring met thuiswerken. En plots was het voor iedereen verplichte kost. Bedrijven waren niet voorbereid en dat was het grootste pijnpunt. Je kan niemand controleren, want dat gaat niet als iedereen thuis zit. Een groot deel vond het geweldig dat de wereld in het voorjaar stil stond, nu is dat gevoel er bij iedereen wel af”, vertelt Van Hoof. “De breuklijn tussen woon en werk is enorm belangrijk, maar lijkt nu bij velen vervaagd. Ook na corona zou het de bedoeling zijn dat we deeltijds thuis blijven werken, dus er moet een kantelpunt komen. We moeten het goed communiceren, goed verpakken, een tandje bijsteken en stimuleren. Het moet positief zijn. We moeten de nieuwe generaties helpen om hen te laten floreren.”

Mentaal welzijn

Afgelopen week was het interview van Oprah Winfrey met prins Harry en Meghan Markle een van de meest besproken onderwerpen ter wereld. In dat interview vertelt Markle over haar eerste jaar aan Britse koningshof en hoe ze zich daarbij mentaal heeft gevoeld. Ze moest smeken om hulp omdat ze zich mentaal onderuit voelde gaan. Een passage die ook Van Hoof niet ontgaan is: “Hoe kunnen we een hulpkreet zo naast ons neerleggen? Dat kan toch niet”, zegt ze.

“Iemand die het lef heeft om naar buiten te komen en te zeggen dat die niet oké is of oké is geweest, zou altijd respect en erkenning moeten krijgen. Het feit dat dat nog steeds niet gebeurt, heeft me met mijn beide voeten op de grond gezet. Als iemand de hand uitsteekt, is het onze morele plicht om die hand te vast te nemen en niet meer los te laten.”

“Ik ben zelf erg open over momenten in mijn leven waar ik het erg moeilijk heb gehad, ook om te tonen dat er nadien nog een leven is. Ik kan het niet genoeg zeggen: je kan een beter leven hebben door zo’n periodes mee te maken. Het is oké om niet oké te zijn. Vanuit het ‘niet oké zijn’ groeien dan dingen. Ik vind dat ik dat als psycholoog moet kunnen uiten, maar veel collega’s hebben het daar nog moeilijk mee. Wie hulp vraagt moet zeker zijn dat de hefboom goed werkt, maar ik vind niet dat mijn hefboom niet meer zou werken omdat ik het moeilijk heb gehad. Hij werkt misschien zelfs beter, omdat ik het zelf heb ervaren. I’m on the top of my game. Ik floreer. En ik vind dat mensen dat mogen weten”, vertelt Van Hoof.

“Ik heb heel diep gezeten. Op een bepaald moment moest ik een groot deel van mijn autonomie afstaan. Mijn ogen waren zo verslechterd, dat ik niet meer in het donker kan zien. Ik kon plots niet meer in de avond naar huis rijden en dat bracht veel moeilijkheden en onbegrip met zich mee. Op dat moment zat ik in een functie waar heel veel speelde en heb ik afstand moeten nemen. Vanuit mijn beleving voelde dat net alsof de poten van onder mijn stoel gezaagd werden en ik uit een rijdende TGV gesmeten werd. Achteraf bekeken was dat een heel goede beslissing die zij hebben genomen en ben dankbaar dat het gebeurd is. Maar de manier waarop dat gebeurd is, blijft tot op de dag van vandaag onmenselijk”, verklaart Van Hoof.

“Als dat niet gebeurd was, dan had ik waarschijnlijk nooit zelf mijn ontslag ingediend en zou ik hier nu niet zo staan. Ik run mijn eigen praktijk en heb me nog nooit zo vrij gevoeld. Als ik dat allemaal opsom dan heb ik meer positieve dan negatieve dingen eruit gehaald. Ik waardeer wat ik daar heb meegekregen en ben een beter mens door wat daar gebeurd is, maar de manier waarop is een heel ander verhaal. Al ga ik ervan uit dat iedereen toen naar zijn beste vermogen gehandeld heeft.”

Erkenning

“Eens ik de veertig gepasseerd was, kwamen er enkele vraagtekens en twijfels bovendrijven. Ik wist niet meer of ik goed was en eigenlijk iets kon. Ook fysiek voelde ik mij geremd. Sinds de zomer heb ik dan de hulp van een coach geroepen die me zowel fysiek als mentaal begeleidt. Mijn coach durft met de zweep rond te gooien. Ik volg nu een strak trainings- en voedingsschema. Sindsdien slaap ik veel beter, ben ik meer gefocust en voel ik me veel lichter. Mijn doelen zijn niet de doelen van een olympiër. Ik wil werken aan mezelf zodat ik voel dat mijn lichaam me kan voorzien. Zodat ik de dingen kan doen die ik wil neerzetten en om de beste versie van mezelf te kunnen zijn”, vertelt Van Hoof.

Vorige week heeft Elke Van Hoof haar vijfenveertigste verjaardag gevierd, in de rust van haar gezinsbubbel. “Als ik iets mag wensen, dan is het dat de geestelijke gezondheidszorg en de mensen die erin werken de juiste erkenning krijgen. We worden vandaag al snel gezien als vuilkar. Er is een storm geweest en de vuilkar moet het oplossen en opkuisen voor de volgende storm. Wij zijn geen vuilkar”, vertelt Van Hoof. “Wij geven een richting aan, snelheid en signalen. Die signalen zouden dan verder opgepikt moeten worden. Heb je extra hulp nodig? Dan staan we klaar. We zijn de ziekenwagen en achteraf ook de vuilkar, maar het vuil ruimen zou minimaal werk moeten zijn en dat is momenteel niet het geval. Iedereen wilt hulp maar als we komen met de rekening dan is het een ander verhaal, zowel bij de overheid als bij organisaties. We hebben nog niet begrepen welke winst we kunnen halen als iedereen de beste versie van zichzelf kan zijn.”

“Het is zo perfect als je gewoon de beste versie van jezelf bent. En dat is niet altijd een topversie. Dat kan soms 80% zijn, soms 100%, soms 150% en soms 50%. Je zet je beste beentje voor gezien de context waar je inzit. Wees er blij mee. En erken ook bij anderen dat iedereen de beste versie van zichzelf probeert te blijven”, besluit Van Hoof.

'Touché' gemist? Abonneer je hier op de podcast.

Ontdek ook de andere uitzendingen van 'Touché':