"Ik voelde plaatsvervangende schaamte"
wo 21 feb. - 7:30
Een kwestie van goeie smaak
Enkele weken geleden stond ons land volop in de internationale belangstelling. Helaas niet met chocolade of bier, al kan je argumenteren dat het evengoed om een kwestie van smaak ging: de verkiezing van de mooiste vrouw van het land. Miss België. Met Angeline Flor Pua kreeg ons land een waardige ambassadrice. Een knappe, intelligente jongedame die België ook zal vertegenwoordigen bij de volgende Miss Universe-verkiezing.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik geen grote fan ben van missverkiezingen. Een belegen concept dat vooral bewijst dat er nog veel werk is aan female empowerment en gelijke rechten in ons land. Ik ben blij dat mijn eigen dochter een ander pad inslaat. Maar we leven gelukkig in een vrij land. Dus wat mij betreft is het prima dat sommige jonge vrouwen daar anders over denken. Ik ben ook jong geweest en ik begrijp dat al die glitter en glamour aantrek heeft. Wie wil er nu geen ster worden?
Maar normaal gezien gaat het evenement aan mij onopgemerkt voorbij. Ik heb er geen idee van wie vorig jaar of de jaren voordien gewonnen heeft. Niet zo deze keer. Helaas werd de verkiezing van Angeline Pua ontsierd door racistische uitlatingen op sociale media. Ik voelde plaatsvervangende schaamte. En dat werd er niet beter op toen de internationale media het verhaal oppikten.
Pua is geboren en getogen in Antwerpen. Haar ouders komen van de Filipijnen, maar ontmoetten elkaar in de Scheldestad. Ze werden verliefd op de leien en op elkaar. Een mooi sprookje dat helemaal past in de geest van een missverkiezing. Maar helaas geen sprookje zonder boeman. Meer dan een zelfs. Racistische, bekrompen mensen. Wie zijn ze, wat drijft hen?
Later die dag werd mijn vertrouwen hersteld. Ik zat in de auto met mijn zoon te praten over koetjes en kalfjes. Hij zei me dat Anya haar haar had geknipt en dat ze er prachtig uitzag. Anya is de dochter van mijn neef, die in Brazilië leeft. Ze spreekt vloeiend Engels en Portugees en heeft een dubbele nationaliteit: Belgisch en Chinees. Daarna babbelden we over familieleden in Spanje alsof we ze elke dag zien. Het zette me aan het denken.
Voor mijn kinderen bestaan er geen grenzen. Ze leggen contact met mensen van over de hele wereld. Ze hebben vrienden met roots in Japan, Marokko, Nederland, … die bijna dagelijks bij ons thuis de deur platlopen. Af en toe is er ook eentje bij ‘van bij ons’, wat dat ook nog mag betekenen.
Hetzelfde geldt voor mijn bedrijf. Met satellietkantoren in New York en Lissabon en verkopers waar we ze nodig hebben, zijn we een vrij bont gezelschap. Ik hou daarvan. Ik laaf me aan al die culturen, waarden en gewoontes, en niet in het minst aan de culinaire tradities. Niets dat mensen beter samenbrengt dan lekker eten en drinken.
De voorbij jaren heb ik heel wat van opgepikt van de vrienden van mijn kinderen. Ik spreek een paar woorden Japans, ik ken de gebruiken tijdens de ramadan en ik eet Thais en Chinees zoals het hoort. Ik begrijp niet waarom mensen dit willen missen. Ik word elke dag nieuwsgieriger. En al die contacten maken me tot een beter persoon, thuis en op kantoor.
Wat mij betreft verdient alles en iedereen respect. Elk van ons heeft het recht op zijn eigen interesses en overtuigingen. En elk van ons hoort het recht van de anderen daarop te respecteren. Vrijheid, blijheid.
De wereld is een dorp. Mijn zoon vertrekt binnenkort naar de VS, mijn dochter doet een stage in Nepal. Mijn neef trouwde met een Chinese vrouw in Brazilië. Hun dochter spreekt geen Nederlands of Chinees, wel Engels en Portugees. Dit is onze prachtige nieuwe wereld. Binnenkort zijn we allemaal wereldburgers. Enkele kleingeestige mensen mogen daar al de draak mee steken, ze kunnen er niets aan veranderen. De geschiedenis zal ons herinneren, niet hen.
Dus: ik sta aan de kant van Angeline Pua. Voor België, de wereld en het universum. En jij?
