Je stond deze week op de voorpagina van de New York Times. Eigenlijk, omdat je nog in leven bent.

Beste Hadiza,

Je bent nauwelijks 16, maar je stond deze week op de voorpagina van de New-York Times. Eigenlijk, omdat je nog in leven bent. 

Je woonde in een dorpje in Nigeria. Vorig jaar werd je ontvoerd door Boko Haram, een islamitische terreurgroep die aanslagen laat plegen door meisjes die niet ouder of zelfs veel jonger zijn dan jij. Dit jaar alleen al kwamen zo 110 meisjes om.

Je moest een aanslag plegen, jezelf in de lucht laten vliegen om zoveel mogelijk slachtoffers te maken. Gewone burgers, die samen hokten in een kamp, omdat ze gevlucht waren voor het geweld van Boko Haram.

Je werd verteld dat je voor niets bang moest zijn; op het moment dat je op de knop zou duwen, zou de bom van je wegvliegen. Maar je vroeg je af waarom ze je dan ze je een kapsel hadden gegeven dat bij traditionele begrafenissen hoort. Maak je toch geen zorgen, zeiden ze, als je toch zou sterven ga je toch recht naar de hemel toe ?

Je werd tot vlak bij het vluchtelingenkamp gebracht. Vandaar moesten je recht naar een paar soldaten stappen die op de wacht stonden. Jij wist ook dat in Nigeria iedereen doodsbang is van jonge meisjes, omdat die zo vaak bommen dragen onder hun kleding. Zo werden vorig jaar op drie maand tijd 13 kinderen neergeschoten, volkomen ten onrechte.

Jij, Hadiza, kon maar aan één ding denken, toen je daar stapte op weg met de zware bommengordel : ik wil dit niet, ik wil geen mensen vermoorden, ik wil niet sterven.

Jij wou niet geloven dat je godsdienst tot dergelijke wrede daden aanzette. Je dacht zelfs dat God je ervoor zou straffen.

Twee Boko Haram strijders sloegen je met wapens in aanslag van op een afstand gade. Maar jij was niet bang. Je bleef geloven in een ander leven, een gewoon leven, naar school gaan, en studeren.

Je bent naar de soldaten gestapt, maar je hebt niet op de fatale knop gedrukt. Je hebt de moed gehad meteen je bom te tonen, de soldaten hebben je ontmijnd en je in veiligheid gebracht.

Vorige week heb je je vader opnieuw ontmoet. Je was bang, want veel meisjes die zich niet laten ontploffen dragen heel hun verdere leven het stigma van Boko Haram mee.

Maar jouw papa is fier op jou, je bent zijn heldin.

Dat ben je ook voor mij, Hadiza !

Lees hier het verhaal over Hadiza in de New York Times