Koen Vanmechelen: "Ik heb het geluk gehad dat mijn ouders zagen dat ik een ander talent had dan lezen en schrijven"

De vreemde eend in de bijt

Toen kunstenaar Koen Vanmechelen nog op de schoolbanken zat, bestond dyslexie nog niet. Dus zocht hij manieren om het te verbergen:

"Dat maakte dat ik automatisch een vreemde eend in de bijt werd." Dat hij buiten de groep stond, werd hem erg duidelijk toen hij 11 à 12 jaar was. "Je merkt dan dat er een soort groep ontstaat en dat je er buiten valt. Dat is een gevaarlijke leeftijd. Het kan dan ook totaal fout gaan."

Creativiteit als oplossing

Vanmechelen loste zijn 'anders zijn' op met creativiteit: "Dat ik nu op een podium kan staan als kunstenaar, komt door mijn dyslexie. Je weet hoe dat gaat: de ene leest vijf zinnen, dan de andere, en ik was al aan het calculeren welke ik moest lezen en ze vanbuiten aan het leren. Zo klink je ook al anders dan de anderen."

Ook op die manier viel hij dus buiten de groep, maar in het leven dat hij vandaag leidt is het vooral een voordeel geweest.

Een ander talent

"Zij die die creativiteit niet hadden kwamen wel in de problemen. Het is niet voor iedereen weggelegd", zegt Vanmechelen. Na enkele jaren kon hij zijn anders-zijn trouwens relativeren: "Na twee jaar maakte ik de omslag en was het niet meer zo belangrijk om bij die groep te horen. Ik had ook goede ouders, die me ondersteunden en voedden. Ze zagen dat ik een ander talent had dan schrijven, lezen, wiskunde, ..."

"En daar ligt een grote boodschap. We zijn opgegroeid in een wereld waar schrijven en lezen zo belangrijk is, waar daar waarde wordt aan gehecht in school. Maar daar moeten we van weg. Er zijn zoveel andere communicatiemiddelen: zang, dans, kunst, ... Ieder kind heeft zijn of haar manier van communiceren en dat moeten we voeden."

Lees ook: