Kris vecht tegen amandelkanker: “Wenen kon fysiek niet, het was te pijnlijk”

We zagen zondag een overgelukkige Toon Aerts Belgisch kampioen veldrijden worden. Maar ook een wenende Toon Aerts. Wenend van geluk, maar ook van de inspanning en het besef hoe hard werken het was zover te geraken. Hoe gemakkelijk tonen mannen hun emoties buiten de sport? ’De Wereld van Sofie’ ging er dieper op in. Met het verhaal van Kris De Pauw bijvoorbeeld. 

“Ik ben ondertussen een vol jaar met mijn behandeling tegen amandelkanker bezig en mijn echtgenote, is helaas overleden aan borstkanker” vertelt Kris aan reporter Ward Bogaert.  “In één gezin is het redelijk stevig uitgedeeld, moet ik zeggen.”

Kris had dus bijzonder veel redenen om te huilen de afgelopen maanden. “In het begin toen ik ziek werd, was dat lastig. Mijn kanker situeert zich in de keel waar ook de aanzet voor huilen gegeven wordt. En huilen deed pijn.  Mijn echtgenote was net overleden, maar ik werd ziek, en kon niet huilen. En dan wordt het pijnlijk op twee vlakken. Emotioneel: omdat je wilt huilen, omdat je het gevoel hebt dat dat goed zou zijn. Maar het wordt ook fysiek pijnlijk.”

Verdriet dat er niet uit kan om fysieke redenen, stapelt zich op. “Het komt er nadien dubbel en dik uit. Ik heb op het moment dat de sluizen opengingen weken aan een stuk voor het minste gehuild. En dat deed onwaarschijnlijk veel deugd.”

'Trotse bleiter'

“Ik huil nog altijd graag en veel” zegt Kris. Zeker op de momenten dat hij zich realiseert dat zijn vrouw Pascale er nog altijd niet is. Hij is zelfs een ‘trotse bleiter’ geworden. Hij laat het komen waar het komt, bij vrienden, en bij familie. “Je mag je kinderen ook leren dat er geen schaamte in zit, en dat het deugd doet. We wenen samen en hebben samen reden om te wenen. Af en toe eens roepen mag ook.”

“Ik denk dat mensen die niet kunnen huilen, trager genezen” zegt Kris ook. “Het is zo’n ontlading.”

Kris is op dit moment bezig met een immuunbehandeling. Hij wordt ook gevolgd door het Canvas-programma ‘De Weekenden’.

Beluister de reportage van Ward Bogaert:

Lees ook: