Lies zocht haar pester op

"Het begon in het tweede middelbaar.  Op de bus. Waar geen volwassenen in de buurt waren die konden ingrijpen.  Net voor het sluiten van de deuren nog snel mijn boekentas naar buiten duwen, zodat ik ’s avonds met mama en papa moest zoeken naar waar die boekentas lag. Of met muntjes naar mijn hoofd gooien, gekauwde chips in mijn haren strijken,... dat soort pesterijen.  Ik begon te denken: als iedereen een reden vindt om mij te pesten, dan zal er wel iets aan de hand zijn met mij.  Ik begon te geloven dat ik lelijk was."

"Aanvankelijk had ik wel een vriend die in de heenrit mee op de bus zat. Een coole gast, ik was er trots op dat hij vriend was. Maar op een dag bleek dat hij met een ander meisje had afgesproken dat als zij een slag in mijn gezicht zou geven, zij een pakje sigaretten van hem zou krijgen. En zo gebeurde, de pesters triomfeerden op de achterbank en ik stond aan de grond genageld. Ik ben die jongen later tijdens mijn studententijd nog eens tegengekomen in het station van Gent.  Hij zei niet echt sorry, maar wel: wat ik toen gedaan heb was echt niet oké". 

Met ezelsoren op de foto

"In het vijfde middelbaar zijn de pesterijen op de bus gestopt. ik had een lief dat ook op de bus zat, en ik werd zelfverzekerder. Maar dat betekende niet dat het pesten op school stopte, ik moest nog het vijfde en zesde middelbaar door geraken. Er werd naar mij geroepen, ik werd belachelijk gemaakt en tegengewerkt in de klas.  En dan was er mijn allerlaatste dag in het middelbaar. Feest,  we mochten met het hele zesde jaar op de foto. Maar toen begonnen mijn pesters te duwen en te friemelen om achter mij op de foto te kunnen staan. Dus sta ik met met ezelsoren op die foto. Ik huilend naar huis."

Pester opzoeken

"Een van die pesters ben ik later gaan opzoeken toen de Stip It-acties net opkwamen, met de vraag: 'waarom ik?' Zij antwoordde toen dat ik het niet bij mezelf moest zoeken. Maar dat zij zelf ook gepest was in de lagere school.  En dat ze in het middelbaar moest kiezen: pesten of gepest worden. Ze heeft nu zelf kinderen, die op school bezig zijn met de Stip It-actie, en nu beseft ze dat haar gedrag van toen not done was.

Altijd blijven lachen

Na al die jaren kan ik het zelf beter plaatsen, maar die momenten op de bus: toen zakte de grond echt van onder mijn voeten. Ik was daar heel erg van aangedaan, maar ik kon er mij ook voor afsluiten als ik bij mensen was bij wie ik me veilig voelde. Ik ben altijd blijven lachen omdat er genoeg dingen waren waar ik mij aan kon optrekken: een hele warme thuis, twee lieve zussen,  de jeugdbeweging."

Lees ook: