De Boshut
Luc Appermont: "Bart en ik oefenen al in het elkaar loslaten"
za 10 jul. - 8:22
Herbeluister deze uitzending:
Het is een erg regenachtige dag in het Pijnven, maar dat deert Luc Appermont niet. “Voor mij kon je echt geen betere dag uitkiezen, ik hou van regen.” roept hij wanneer hij Annemie begroet aan de boshut.
Net als Annemie komt ook Luc uit Limburg, ze zouden dus onder mekaar perfect in het Limburgse dialect kunnen spreken. Voor de radio houden ze het vandaag toch bij de standaardtaal. Dat brengt Luc Appermont meteen terug naar zijn tijd aan Herman Teirlinck, de toneelschool in Antwerpen waar hij moest leren met de tongpunt-r te spreken. “Toen die tongpunt-r er voor de eerste keer uitrolde, was dat voor mij net zoals een orgasme, of nee ik bedoel een bevalling! Ik had dat nog nooit ervaren!” Annemie verzekert Luc er wel even van dat een orgasme en een bevalling niet hetzelfde is.
Liefde voor de showbizz begon met hoeden
De moeder van Luc had een hoedenwinkel in hun ouderlijke huis in Bilzen. Daar toonde Luc zich naar eigen zeggen al een ware entertainer. “Voor mij was die winkel echt een speeltuin, dat heeft waarschijnlijk ook te maken met wie ik nu ben. Ik deed toen al niets liever dan daar in die winkel show te verkopen.” Ondanks de liefde voor de showbizz wil Luc Appermont toch down to earth blijven: “Vroeger vond ik het heel belangrijk om herinnerd te worden. Toen ik net geselecteerd was als omroeper bij de toenmalige BRT, stond ik met de andere geselecteerden op de cover van Humo. Vlak voor ik naar de Reyerslaan reed, stopte ik aan de eerste boekhandel en kocht ik wel een stuk of tien Humo’s, omdat ik zo belangrijk vond. Die geldingsdrang heb ik niet meer.”
Boswachter Eddy over paddestoelen plukken
De boswachter van het Pijnven, Eddy Ulenaers, is er ook deze week weer bij. Hij neemt Annemie en Luc mee op zoek naar fruit in het bos. Eddy waarschuwt hen er wel voor dat ze geen fruit mogen plukken dat te laag hangt. Daar zouden vossen of andere bosdieren op geplast kunnen hebben en dat kan ziektes veroorzaken bij de mensen. (Lees verder onder de foto)
Vorig jaar vertelde Annemie hoe ze met haar grootvader Max steeds dennenappels ging rapen in het bos om de stoof aan te steken. Nu vertelt Eddy haar dat het eigenlijk compleet verboden is om iets mee te nemen uit het bos: “Het bosdecreet is heel streng, ik zou eigenlijk moeten zeggen dat het echt niet mag, maar voor eigen gebruik laten we soms wel dingen toe. Leerlingen mogen bijvoorbeeld wel met hun leerkracht naar het bos komen en blaadjes rapen.” Eddy grijpt wél in als hij merkt dat mensen massaal paddestoelen komen plukken. “Voor eigen gebruik kan misschien nog wel, maar sommigen verkopen dat echt door aan restaurants. Dat is absoluut verboden.” Luc geeft toe dat Bart ook wel paddestoelen plukt, en die dan wegsteekt in een plastic zakje. “Dat verstopt hij onder z’n jas”, lacht Luc. Toch opletten, zegt de boswachter, want sommige mensen nemen al eens een giftige paddestoel mee. “Je kan elke paddestoel eten, maar sommige wel maar één keer.”
Luc en Bart oefenen in loslaten
Over de vraag wie hij enkele dagen bij zich zou verdragen in een boshut moest Luc niet lang nadenken. Dat is zonder twijfel Bart Kaëll. “Waar je Luc Appermont ziet, zie je Bart Kaëll” merkt Annemie op. “Wij zijn bijna met elkaar vergroeid”, lacht Bart, “wij zijn gelukkig samen en als we niet samen zijn, bellen we elkaar constant.”
Als ze zo met mekaar vergroeid zijn, denken ze dan al na over het moment waarop één van hen alleen komt te staan? Bart: “Ik denk niet dat ik dan nog zou kunnen functioneren.” Toch is het belangrijk om er over na te denken, vindt Luc. “Wij oefenen al in het elkaar loslaten.” Bart heeft het daar moeilijk mee: “Ik zou geen vijf minuten langer willen leven dan Luc. Samen kunnen gaan, dat is toch schoon?” Luc: “Wat zeg jij nu? Jij moet voort met je leven en een jongere man zoeken, een van tien jaar jonger!”
Na al die jaren denken Luc en Bart ook haast synchroon: “Soms hebben we al maanden niet meer over iets gepraat, en dan begin ik er weer over en zegt Bart: ‘Ik zat net hetzelfde te denken!’ Dus ik troost mij met de gedachte dat als hij er niet meer is, hij identiek hetzelfde zou zeggen of denken als wat ik op dat moment denk.”
