Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Alles begint bij luisteren

Radio 1 Sessies

album van de week

classic album van de week

ontbreekwoordenboek

De toestand is hopeloos maar niet ernstig

"'Uit-gerevalideerd' in volle coronatijd"

zo 3 mei - 9:31

De vader Heidi Lenaerts (Klara) kreeg een paar maanden geleden een hersenbloeding en moest naar een revalidatiecentrum. Maar daar moet hij nu -te midden van de coronacrisis- weg. Een drama. En dan kan haar mama ook al weken niet meer op bezoek gaan.
Heidi Lenaerts

Je kiest niet wat je overkomt.
Wanneer het je overkomt.

Op  woensdag 27 november 2019 werd mijn vader naar spoed gebracht. Door mijn moeder. Hij had een hersenbloeding gekregen. Hij liep buiten verloren. En binnen: hij vond de weg naar het toilet niet meer.

Op maandag 27 april 2020 bel ik met de sociaal assistente van het revalidatiecentrum waar ie verblijft. Want ‘Hij. Moet. Daar. Weg’. ‘Uit-gerevalideerd’. Moet plaats maken voor anderen. ‘Hij weigert zijn oefeningen te doen. Wordt gefrustreerder én onbeschofter met de dag.’

Tot donderdag 12 maart kreeg ie nog dagelijks bezoek van mijn moeder. Drie uur lang zat ze naast hem, hield ze zijn hand vast, luisterde ze naar hem. Probeerde ze hem gerust te stellen. Dat lukte soms. Maar niet altijd...
Al 46 dagen zit ze daar niét, ziet hij haar niét. Ze bellen elke dag. Niet té lang. Hij doet dat niet graag. Maar toch vergeet ie dan nog regelmatig wie hij aan de lijn heeft. ‘’t Is uw vrouwke!’

52 jaar zijn ze getrouwd. Mama en papa. Als kinderen woonden ze in dezelfde straat. Ik vloog uit. Mij was het allemaal te eng. Maar Zij. Deden. Alles. Samen. Echt alles. Boodschappen doen, naar de tandarts gaan, shoppen! Mijn vader was nooit één van die mannen die je buiten ziet zitten op die bankjes in de winkelstraten. Hij stond aan het pashokje. Ik hechtte ook altijd meer belang aan zijn mening dan aan die van mijn moeder. Die vond alles gewoon goed.

‘Uit-gerevalideerd’. En nu moeten we op zoek naar een oplossing. In volle Coronatijd. Natuurlijk wil mama hem thuis. Natuurlijk is dat ondoenbaar. Natuurlijk zitten alle rusthuizen vol. Natuurlijk is dat huis en vooral die tuin veel te groot voor haar alleen.

Ik moet troosten, beslissingen nemen, troosten, janken, troosten, beslissingen nemen, janken…

Maar vooral: ik wil haar vastpakken. Ik wil haar verdomme in haar gezicht -terwijl ik haar handen vastheb en haar tranen zich vermengen met de mijne- zeggen dat het goed komt! Niet via skype!

Je kiest niet wat je overkomt.
Wanneer het je overkomt.

Niémand heeft hierom gevraagd. Iédereen had dit zwaar onderschat.
Covid 19 stelt ons zwaar op de proef. Schudt ons wakker. ZOU ONS MOETEN WAKKERSCHUDDEN!
We leven niet alléén, we zijn verantwoordelijk voor elkaar! OOK voor mensen die we niét eens kennen.

Stop al dat neuten om dat stuk strand, ga niet meteen weer in die files staan naar de kust of naar de Ardennen, richting containerpark, tuinwinkel of fastfoodketen. Heb. Gewoon. Geduld. En heb lief. Uzelf, elkaar, de toekomst.

Beluister hier de column van Heidi Lenaerts:

Lees ook:

Lees ook:

Blijf op de hoogte

Ontdek de beste podcasttips, beluister het meest recente nieuws en doe mee aan exclusieve acties.

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet