'Vraag het aan Rika': “Mijn moeder is nooit blij met wat ik doe, moet ik stoppen met haar te bellen?”

De vraag van Thomas: “Moet ik stoppen met mijn moeder dagelijks te bellen?”

Thomas (47) belt al jaren elke dag met zijn moeder, maar die gesprekken zijn zelden aangenaam. “Mijn moeder is nooit het zonnetje in huis geweest. Als ik haar bel, probeer ik altijd vrolijk te zijn. Toch drukt ze me elke keer weer naar beneden.”

“Als ik ga shoppen, zegt ze: ‘alweer?’ Als ik op cityptrip ga, zegt ze: ‘alweer?’. Ondertussen prijst ze mijn zus de lucht in. Ik krijg steeds minder zin om haar te bellen. Moet ik ermee stoppen?”

Het antwoord van Rika Ponnet: “Bekijk je moeder op een andere manier en vraag haar om zelf ook eens te bellen”

“De moeder van Thomas heeft het nodig dat hij haar belt”, reageert Rika Ponnet. “Alleen brengt ze die behoefte naar buiten onder de vorm van een verwijt. Ze wil graag aandacht van haar zoon, maar als ze dat laat voelen, is ze niet zeker dat hij zal blijven bellen. Daarom vraagt ze die aandacht op een negatieve manier.”

“Voor de moeder is dit een vorm van verbinding zoeken. Op haar leeftijd kan ze dit ook niet meer veranderen: mensen evolueren dan vaak niet meer.”

Je moeder kan je niet meer veranderen, maar wel de manier waarop je naar haar kijkt, zegt Rika. “Eigenlijk is ze een angstig, kwetsbaar iemand, die vanuit haar behoefte om aandacht telkens in die destructieve verwerpende manier van verbinding gaat staan. Als je dat zo bekijkt, is het ook veel makkelijker om je niet afgewezen te voelen.”

“Thomas moet in deze relatie dus de volwassene worden, en stoppen met het kind zijn dat validatie van zijn moeder vraagt. Als hij dit herkadert, kwetst het hem minder.”

“Let wel, het is niet voor iedereen mogelijk om dit anders te kaderen, en zo iets minder kwetsbaar te worden.”

Een herkenbaar verhaal voor Rika

Het verhaal van Thomas is erg herkenbaar voor Rika. “Ik heb ook zo’n moeder-dochterrelatie, al heb ik de grens getrokken voor mezelf. Ik bleef nog steeds naar mijn moeder gaan, maar ik bleef ook het gesprek aangaan. Ondertussen kan dat niet meer want ze dementeert.”

“Als ik naar mijn moeder belde, zei ze ‘Ha, je leeft nog’, of als ik langsging, zei ze ‘Je, moet niet komen, als je geen goesting hebt’. Ik gaf dan aan dat ik dit niet fijn vond, en dat het iets met me deed. Tenslotte wou mijn moeder graag dat ik op bezoek kwam, en wou ik ook graag gaan: waarom het dan niet zo uitspreken? Al heb ik haar niet helemaal kunnen ‘opvoeden’.”

Moet Thomas stoppen met bellen?

“Mijn moeder vond dat bellen altijd van mijn kant moest komen, en dat spreekt ook uit het verhaal van Thomas”, zegt Rika. “Mijn moeder vond ook altijd dat ik op bezoek moest komen, ook al was de afstand voor haar even ver als voor mij.” 

“Deze vrouwen willen eigenlijk niet behoeftig zijn, maar stellen dat het een plicht is om langs te komen als dochter of als zoon. Hiermee in het reine komen? Daar kan je een leven lang mee bezig zijn.”

“Ik zou Thomas aanraden om te blijven bellen, maar het mag ook van de kant van zijn moeder komen. Dus de ene dag belt hij, de andere dag belt zij. Wil zij dat niet, dan wordt er gewoon een dag niet gebeld. Op deze manier wijzigt de strategie. Want zoals het nu is, vind ik het heel destructief.”

Zelf ook een vraag voor Rika?

Zit je zelf ook met een relationeel dilemma? Laat je vraag hier achter.

Lees ook