"We spreken voorzichtig af dat we samen Kerstmis zullen vieren, maar dat hadden we verleden jaar ook al gezegd"

Weer normaal

Vorige week heb ik mijn tweede vaccinatie gehad. AstraZeneca. Van de eerste was ik best een beetje ziek. Toen heb ik een dag op de bank doorgebracht, met een dekentje en Netflix, en de volgende dag was het over. Deze keer had ik nergens last van. Wat heerlijk was, maar ik keek toch even met heimwee naar de bank, waar het dekentje al klaar lag. Als je niks mankeert, ga je niet zo gemakkelijk een hele dag liggen Netflixen.

“Nu hoef je dus geen masker meer!” stuurt mijn zoon in Japan, die een hekel heeft aan maskers. Ik vertel dat het toch nog moet, ook na twee prikken, en dat vindt hij maar niks.

Ik moet zeggen dat ik me wel veiliger voel, nu ik allebei de vaccinaties gehad heb. Mijn man heeft ze al eerder gehad, gelukkig maar, want toen hij een paar dagen in het ziekenhuis lag, bleek er opeens Covid op de zaal te zijn. Hij kreeg niks, mede dankzij die prikken, en dat was een enorme opluchting.

Mijn eigen timing is perfect, want langzaam maar zeker gaan we in Engeland de goede kant op. De zware lockdown is voorbij, en er mag weer meer. De winkels gaan weer open en als ik de stad inga, zie ik voor Primark een lange rij blije tienertjes staan. Ik  hoef niet naar Primark, ik hoef nog even naar geen enkele winkel, maar het feit dat het kan, en dat er weer mensen op straat zijn, daar word ik vrolijk van.

Wat ik wél doe nu het kan, is mijn coronawenkbrauwen laten fatsoeneren. Ik wist niet eens dat er zoiets bestond als coronawenkbrauwen, tot ik eens goed in de spiegel keek.  Naar de kapper mag ik ook binnenkort, en ik kijk ernaar uit. Het doet een beetje denken aan vroeger, toen we nog leefden zonder credit card. Toen moest je sparen als je iets graag wilde, en de gelukzaligheid als je het dan écht kon kopen, was groot. Zo ga ik me straks voelen bij de kapper, denk ik.

Buiten sporten mag ook weer, en we maken plannen voor Pilates op het strand, tot we ontdekken dat het om 8 uur ‘s morgens één graad is aan zee. Nog even niet dus. Maar dat het mag, en dat het kan, dat voelt als feest.

De sterftecijfers dalen, het aantal besmettingen ook. De kinderen mogen naar school en de pubs serveren bier buiten op het terras. Ik rijd met een vriendin naar een andere stad, en het voelt alsof we op vakantie zijn. Het leven begint weer.

Natuurlijk is niet alles leuk. Ik mis de mensen in België die me zo dierbaar zijn, want reizen zit er nog niet in. De afspraak voor een dagje Londen met mijn Belgische petekind is alwéér uitgesteld. Ik heb mijn zoon in Japan nu twee jaar niet meer gezien, en nee, dat went dus nog altijd niet. Hij is ook een paar dagen héél ziek geweest en toen heb ik alleen maar nagelbijtend op een stoel kunnen zitten. Maar hij werd gelukkig beter. We spreken voorzichtig af dat we samen Kerstmis zullen vieren, maar dat hadden we verleden jaar ook al gezegd. Ik durf niet goed meer te hopen. Maar we leven nog allemaal, en wij en de toekomst zien er een stukje zonniger uit.

Soms vraag ik me af of het zal blijven, dat gevoel van dankbaarheid om de doodgewone dingen die zo lang niet konden. Iemand zei tegen mij: ‘als een verandering gedwongen is opgelegd, dan vergeten de mensen het weer snel. Dan gaan ze weer door met zichzelf voorbijrennen en van alles moeten en willen.’ Ik weet niet of het waar is. We zullen wel zien.  Maar voorlopig voel ik me optimistischer dan een tijd het geval was. En straks mag ik naar de kapper.

Beluister de column van Anne Davis voor ‘De toestand is hopeloos maar niet ernstig’ via Radio 1 Select.

Ontdek ook de andere columns uit deze uitzending: