“Wie deze beelden kan blijven bekijken, is geen mens”

De eerste plek waar Demoustier aan den lijve ondervond wat oorlog precies is, was in Beiroet in 1984. “Ik mocht mee als geluidsman met het VRT-magazine Panorama, waar ik als jonge kerel een gigantische fan van was. Als er een bom ontploft op honderd meter van jou, krijg je adrenaline. Ik voelde toen dat het dat was wat ik moest doen.”

“Ik probeerde tijdens latere oorlogen ook het verschil te maken als cameraman. In Kosovo ontdekten we een veertigtal lijken, een gevolg van een actie van Servische militairen. De beelden die ik daar toen van maakte, hebben mee geleid tot de start van de Navo-interventie in de regio. Achteraf zag ik de kinderen van de slachtoffers. Ik herinner me nog een meisje dat luid huilde. Dat beeld blijft tot op vandaag hangen.”

Alsof er niets veranderd lijkt, zit het nieuws ook vandaag nog vol geweld. En we worden er nog harder mee geconfronteerd. Zoals bijvoorbeeld op de livestream die de dader van de slachtpartij in het Nieuw-Zeelandse Christchurch maakte van zijn dodelijke raid. “De verspreiding van de beelden op sociale media en de commentatoren op fora zoals 8Chan zijn degoutant. Om professionele redenen keek ik ook eventjes. Ik kon niet blijven kijken. Als je dat kan, ben je geen mens.” 

“De beelden lijken precies een schietspelletje, vanuit het standpunt van de dader. Maar het gaat hier om de realiteit. Het is toch onwaarschijnlijk dat dergelijke beelden zo lang blijven circuleren? Veel technologiebedrijven wassen hun handen in onschuld, maar dit moet aangepakt worden. Bedrijven als Facebook moeten zich ook aan een bepaalde deontologie houden. En er bestaat zeker technologie om dit sneller aan te pakken."

Praten

Demoustier vindt de vrije meningsuiting wel cruciaal. “Maar de vrije meningsuiting online kan een democratie ook kapotmaken, natuurlijk. Dat is een dunne lijn. Er is te veel polarisering. We moeten opnieuw samenkomen, samen praten. En we moeten bepaalde digitale platformen beter controleren.”

Lees ook: