"Soms besef je niet hoeveel je betekent voor een ander"

Op 14 maart 2020 ging het restaurant dicht (voor even dachten wij).

De avond daarop zaten we samen aan tafel met een koppel lieve vrienden, collega’s trouwens en tevens buren en we maakten plannen om de vrije tijd samen door te brengen. We zouden van de sluiting gebruik maken om al die dingen te gaan doen waar we al zo lang over spraken om mekaar de dag nadien op te bellen en te zeggen: “Jongens, we moeten onze plannen opbergen. Dit is ernst!

Een bizarre tijd was het: mooi weer, tijd voor onze twee nog thuis wonende kinderen. Ik mag wel zeggen dat we in die eerste lockdown genoten hebben.

Op 17 juni gingen we opnieuw open als een ander restaurant: één waar je moet reserveren, ver van mekaar moet zitten, plaats moet maken voor de volgende shift… Een restaurant zonder de joviale sfeer van weleer. Maar niet getreurd. We spraken af met het team om niet mee te gaan in mogelijk gezeur en ons positief op te stellen. En dat was fijn. Soms besef je niet hoeveel je betekent voor een ander. De klanten waren zo enthousiast, hadden ons gemist, leefden met ons mee.

Soms besef je niet hoeveel je betekent voor een ander. De klanten waren zo enthousiast, hadden ons gemist, leefden met ons mee.

Voor al die dingen die mensen veel te weinig uitspreken was er nu tijd. .. Iemand zei: “Het is hier dat wij onze kinderen zien één keer per week en nu al drie maanden helemaal niet meer.”

Toen we na vier maanden weer dicht gingen was dat een heel ander verhaal: korter wordende dagen, geen perspectief, winter. Dit moesten we anders aanpakken!

Ik heb onmiddellijk een cursus in afstandsonderwijs besteld en dan nog één en nog één en ik volgde workshops i.v.m. het restaurant en leerde dingen die ik dertig jaar geleden al had moeten weten. Zoals: “alles wat je zelf doet, doe je beter” is al lang niet meer van deze tijd. Intussen geef ik ook bijlessen wiskunde en ik zou kunnen zeggen: “ het is om me nuttig te maken” maar het is gewoon iets wat ik heel erg graag doe.

Mijn man die stelde intussen een volledig nieuwe wijnkaart samen en al die wijnen en ook die die niet gekozen werden moesten wel allemaal geproefd worden. Heel veel werk…maar werken heeft ook mooie kanten.
We moesten hiervoor ook de wijnkelder volledig leeg halen, hij moest behandeld worden tegen vocht en moet nu nog geschilderd worden. En dit kan nu allemaal en intussen heeft mijn man ook een systeem bedacht waardoor elke medewerker gelijk welke fles onmiddellijk kan vinden.

Aan de klanten die luisteren: “daag ons maar uit!”.

Af en toe hielden we een wijnwinkeltje. We kleedden ons dan helemaal op (jaren 50) en zetten een aangepast muziekje op, een beetje swing. Heel leuk om mensen te zien.

In die periode was er een koppel dat vroeg om een toile cirée, die toch wel typisch is voor ons restaurant, te mogen gebruiken voor één avond. Zo zou de verjaardag van hun dochtertje toch een beetje “bij De Kuiper” kunnen zijn.

Vorige week maakten we een wandeling met ons hele team. Het was hartverwarmend. Iedereen was zo blij mekaar terug te zien en superenthousiast om er opnieuw in te vliegen als het kan. Het belooft vanaf dag één weer helemaal De Kuiper op z’n best te worden.

Maar dit zal helaas nog niet op 8 mei zijn. Wij willen graag 1 à 2 keer per week een terrasje zetten voor een drankje, een hapje, wat gezelligheid maar voor zitplaatsen hebben wij geen plaats dus hier is nog wat denkwerk voor nodig.

Voor mijn man wordt het mentaal zwaar na al die maanden. Hij slaat zich erdoor door structuur in zijn leven te brengen en voor hem is dat de indeling werkweek-weekend. Als hij ergens mee bezig is (zoals het schilderen van de kelder) en ik vraag: “Doe jij daar vandaag aan voort?” zegt hij: “Ah nee! Het is zaterdag!!”.

Voor mij is elke dag dezelfde, al meer dan zes maanden lang.

Beluister de column van Lieve Gewillig voor ‘De toestand is hopeloos maar niet ernstig’ via Radio 1 Select.

Ontdek ook de andere columns uit deze uitzending: