"Je stopt toch niet met journalist zijn omdat je 65 wordt"

Op 1 juli is het zo ver. Dan ga ik met pensioen. Ik heb het lang geprobeerd, maar ik kan de mails en brieven van de FOD Pensioenen die ik tot nu ongelezen liet, niet langer negeren, want het moment komt almaar dichterbij. Alleen het woord al. Pensioen, het heeft iets ouds, iets belegens.

Ik zie er eerlijk gezegd tegen op. Maar dat had u allicht wel door. Je stopt toch niet met journalist  zijn. Omdat je 65 wordt.

Een beetje zoals een kapster veronderstel ik altijd wel een kapster blijft, ook al bergt ze haar stijltang en haardroger op een bepaalde dag professioneel op.

Maar 65 is 65, en de regels zijn de regels. Dat kreeg ik te horen, toen ik informeerde of ik toch niet langer kon werken. Verwijzen naar andere 65-plussers op VRT die wel mogen doorgaan. Ik denk aan Frank Raes, Guy De Pré en straks allicht Michel Wuyts – het weze hem overigens gegund. Hielp ook niet. Dat is de sport, dat is Radio 2. Wij zijn de nieuwsdienst. En dat was het. Ik had graag wat meer doorwrochte argumenten gehoord, maar die kwamen er niet.

O ja toch nog eentje, wanneer stopt het dan? Hoelang denk je dan door te gaan? Tot je 75 of zo. Een echte discussie was het dus niet.

Maar terug naar de essentie.

Waarom ik nog even wil blijven. Niet omdat ik denk dat ik onmisbaar ben. U weet wel, het kerkhof ligt vol met … En zo verder. En ook niet omdat het elke week kraaien van werkplezier is in het Vlaams Parlement en de Kamer.

Maar het is nu eenmaal een stuk van mijn leven en tijdens deze coronatijd heb ik beseft hoe groot dat stuk wel is. Terwijl al het andere bijna wegviel - een bezoek aan de opera, of een concert, een etentje met vrienden -, was er een constante. Op woensdag en donderdag wist ik waar naar toe, want, corona of niet, het parlement bleef open.

En nu was het voorbije jaar politiek niet het meest boeiende, want ook daar was het al corona wat de klok sloeg. Gelukkig zorgde een nieuwe federale regering voor enige opwinding. Hoewel ook veel minder dan in normale tijden, want geen journalsiten die mekaar voor de voeten liepen om als eerste de nieuwe ministers te interpelleren.

Maar toch prijs ik me gelukkig dat ik dankzij de politiek niet een hele week gecolloqueerd was thuis, alleen achter mijn scherm.

Het nieuws en het politieke spel volgen, de ongerijmdheden proberen bloot leggen en daar soms een kleine rol in spelen, het verveelt me ook na al die jaren in de Wetstraat niet.

Ik kan me nog altijd druk maken als een minister niet doet wat hij of zij hoort te doen, namelijk fatsoenlijk besturen. Of als politici het daglicht ontkennen. Terwijl de zon schijnt. Het nieuws volgen is voor mij geen verplichting. Het is nu eenmaal wat ik graag doe. En op 65 stopt die goesting niet. 

Overigens misgun ik niemand zijn pensioen, laat dat duidelijk zijn. Maar het dwingende karakter wringt. Laat ik eens een aantal argumenten gebruiken die ik onze politici zo dikwijls heb horen verkondigen. De levensverwachting neemt elk jaar toe. Of: willen we onze pensioenen kunnen blijven betalen, dan moet iedereen langer blijven werken. Een boodschap die ook onze eigenste CEO, Frederik Delaplace, toen hij nog bij 'De Tijd' was, onderschreef.  Meneer Delaplace –  de VRT-familie mag Fred zeggen, heb ik intussen gehoord -  ik heb u in deze coronatijden nog niet gezien op onze werkvloer, maar kunnen we misschien toch nog eens praten voor ik voor de laatste keer mijn bureau leegmaak?

Beluister de column van Linda De Win voor ‘De toestand is hopeloos maar niet ernstig’ via Radio 1 Select

Ontdek ook de andere columns uit de uitzending: