"Dankuwel, Johan Van Biesen, dat u schreef wat haast niemand weten wil"

"Beste Johan Van Biesen,

Ik ken u niet, maar ik lees dat u voorzitter bent van de Vereniging Schulden op School. U bent mijn held van de week, jawel, want u schreef een brief, en die stond op dinsdag in de krant. Het was een klein kolommetje, in De Standaard, op pagina 35, onderaan.

U had het over Sigrid, die op haar twaalfde wilde leren voor kapper. Maar dat ging niet. Ze kon niet starten want de koffer met scharen en borstels en oefenpoppen was te duur. Dus volgde Sigrid een kantooropleiding, maar dat lag haar niet, en ze probeerde nog wat anders, en nog wat anders. Zolang het maar goedkoop was. Kapster is ze nooit geworden, terwijl dat plan toch echt niet zo waanzinnig was. Maar blijkbaar wel te duur.

Ik zocht wat cijfers. 12% van de kinderen in Vlaanderen woont in een huishouden met een inkomen onder de armoederisicodrempel, dat zijn 150.000 kinderen. 150.000. Een op de vijf gezinnen kan zich geen week vakantie buitenshuis permitteren. 30.000 kinderen kunnen geen vriendjes uitnodigen om te komen spelen, 10.000 kinderen missen schooluitstappen omdat ze te arm zijn om ervoor te betalen. Er worden vandaag twee keer zoveel kinderen in een kansarm gezin geboren dan tien jaar geleden.

Dat is veel. Dat is vreselijk veel.

Een koffer met scharen is te duur, niet alleen voor Sigrid maar voor vele kinderen.

Dat is schokkend en stuitend en vooral een schande.

Kinderen in armoede hebben de meest uiteenlopende gaven en talenten, maar één ding hebben ze allemaal geleerd en kunnen ze best van al: zwijgen. Dat zullen ze maandag ook doen, als de juf met de beste bedoelingen vraagt hoe de vakantie is geweest. Ze zullen luisteren naar de verhalen, over zeilkampen en ponykampen, over Disneyland Parijs, over tropische stranden en hotels met zwembaden, van Bali tot de Beekse Bergen. Het is iedereen gegund, echt, en ik hoop dat er geen blauwalg in het water zat, of kwallen in de zee, dat er nergens muggen waren en niemand in een bosbrand heeft gezeten.

Maar achteraan in de klas zit er een Sigrid die op haar lip bijt, naar het plafond kijkt of naar haar versleten schoenen. En die droomt van kapsels.

Ze zijn met veel, maar ze zijn stil en niemand ziet ze nog.

Kinderen zaten de voorbije weken vaak in de speeltuin van de popupzomerbar, waar het zo gezellig en zo gemoedelijk was en waar hun ouders met andere ouders kubden bij een mojito of een cuba libre. Maar Sigrid was daar niet, en ook haar ouders niet. Ten eerste omdat ze door omstandigheden maar één ouder heeft, ten tweede omdat een mojito negen euro vijftig kost, een cuba libre evenveel.

Dus blijven Sigrids onder de radar. Armoedeorganisaties proberen het thema wel op te werpen, en dan is het even nieuws, de schoolkosten en de facturen en de prijs van het onderwijs. Maar de meeste politici steken dan hun vingers in de oren. Er zijn wellicht geen stemmen mee te halen. Er wordt amper over getweet, er zijn geen forse verklaringen over het opkuisen van de kinderarmoede. Geen lid van de regering roept hysterisch ‘Het stopt hier, het moet stoppen, het moet stoppen!’. Toch niet als het over hoge schoolfacturen gaat.

Een probleem dat niet benoemd wordt, is er geen. Het blijft onuitgesproken en vergeten. Het wordt weggemoffeld en dus wordt er veel te weinig aan gedaan.

Dankuwel, Johan Van Biesen, dat u schreef wat haast niemand weten wil, een verhaal waar we gegeneerd en ongemakkelijk van worden. Ik hoop dat iedereen het leest, en vooral de hele Wetstraat.

En ik hoop dat het goed met Sigrid gaat. Dat ze toch haar weg wat vindt. Een mooi leven begint met goed, betaalbaar en open onderwijs. Laten we dat niemand ontzeggen. Niemand.

Vele groeten, ook aan Sigrid,

Hendrik"

Lees ook: