"De pijn blijft duren, die raak je niet kwijt. Toch moet je doorgaan en geloven dat het leven mooi is"

Twintig jaar lang was Ward Hulselmans de meest succesvolle scenarist van ons land. Toch besloot hij twee jaar geleden om van de ene dag op de andere zijn carrière te stoppen en naar zee te trekken, waar hij meevaarde met cargoschepen. “Het was op. Mijn ideeën belandden allen in een doodlopende straat. Ik kon ze niet meer uitwerken in structuren en personages. Eens je dat beseft, weet je al snel dat het tijd is om te vertrekken”, vertelt Hulselmans.

Nieuw leven

Hulselmans besloot om zijn leven over een andere boeg te gooien en zelf het hoofdpersonage te worden in zijn leven. “Het was tijd om mezelf aan het woord te laten. Ik heb mezelf gevonden tussen het water en de wolken. Door een samenloop van omstandigheden belandde ik op een vrachtschip naar Ierland. Dat heeft een nieuwe wereld voor me geopend. Het leven op een vrachtschip is het echte leven. Het is geen cruise. Het gaf me een enorme rust. Ik had geen telefoon, internet, televisie of boeken. Alleen mezelf, het water en de wolken”, aldus Hulselmans.

“Het leven op het water is als het ware een grote middelvinger naar het vaste land. Je verlaat alle bekommernissen en het negatieve dat aan wal het positieve overheerst en je kiest voor het grote niets. Je begint aan een zuiveringsproces: door niet te weten waar je bent of heen gaat, worden je gedachten en lichaam gewassen. Je luistert naar de noden van je lichaam, iets wat je aan wal verdringt.”

Jeugd

Hulselmans heeft een zware jeugd achter de rug, gebeurtenissen die zijn karakter gevormd hebben. “Toen ik 4 jaar oud was, heb ik mijn zus verloren. Tien jaar later verloor ik mijn jongere broer in een auto-ongeluk. Twee kinderen op korte tijd verliezen, was er te veel aan. In die tijd was er ook nog niet echt sprake van slachtofferhulp, dus mijn ouders werden aan zichzelf overgelaten. Dat is fataal geweest voor ons gezin.”

“Nu besef ik dat die gebeurtenissen mijn karakter gevormd hebben en de rest van mijn leven bepaald hebben. Dat was een blinde fase in mijn leven waardoor ik nu een schakel mis. Ik kwets mensen zonder dat ik het besef omdat ik die gevoelens nooit heb kunnen herkennen”, vertelt Hulselmans.

Na de humaniora studeerde Hulselmans Toerisme. Na het behalen van dat diploma werkte hij twee jaar in een reisbureau en schreef hij de tekstjes voor reisbrochures. Nadien belandde hij in de journalistiek, waar hij zich vooral bezighield met misdaadjournalistiek en naar verschillende conflictgebieden reisde om verslag te doen. Eind jaren tachtig maakte hij de overstap naar de wereld van scenaristen, waar hij begon aan zijn carrière als schrijver.

Rechtvaardigheid bestaat niet

“Een zin die in al mijn scenario’s terugkomt is: ‘rechtvaardigheid bestaat niet’. Het leven is niet rechtvaardig. Heel mijn leven bestaat uit vallen en opstaan. Ik heb dat zelf niet gewild, maar het lot heb je niet in de hand. Mensen jagen het geluk na, maar geluk is een nevenverschijnsel in het leven dat je moet leiden. Het leven is een ganzenbord waar je de regels niet van kent. Wees voorbereid dat het allemaal niet vanzelf gaat. Als je tegenslag hebt: trek je broek op en ga verder met het leven”, aldus Hulselmans.

Verlies

Het noodlot slaat toe als je een kind verliest, een gevoel dat Hulselmans twee keer heeft moeten doorstaan, toen hij zowel zijn zoon als zijn dochter verloor. “Je moet door die pijn bijten, ook al zegt je instinct iets anders. De pijn blijft duren, die raak je niet kwijt. Toch moet je verder gaan en geloven dat het leven mooi is. Er sterven nog kinderen, je bent niet uniek. Maar je moet het wel voor jezelf oplossen. Je moet je broek optrekken en doorgaan", vertelt Hulselmans. “Er kan je vanalles overkomen maar er blijft genoeg over. Je hebt nog altijd de goede herinneringen om je aan vast te houden.”

“Mensen die niet weten wat verdriet is, denken al snel dat het puur mentaal is en het tussen je oren zit. Maar verdriet is ook iets fysisch. Het is alsof er een beest in je buik zit. Als je moe bent en je wilt gaan slapen, richt dat beestje zich op. Als jij je wil oprichten, dan haalt dat beestje je neer. Dat uit zich dan in gewrichtspijn, nekpijn, kniepijn of maagpijn en dat kan jaren duren. Dat zijn dingen waar je mee moet leren leven en je mag je er zeker niet bij neerleggen”, aldus Hulselmans.

Verslaving

In zijn tweede boek ‘Morgen word ik nuchter’ vertelt Hulselmans openhartig over zijn gevecht tegen alcohol, een verslaving waar hij jarenlang mee kampte. “Het hoofdpersonage in het boek is een soort alter ego. Mensen die hun plek niet kennen in de wereld, zoeken naar een rustpunt. Als je dat rustpunt niet kan vinden, dan grijp je al snel naar verdovende middelen die de zoektocht vergemakkelijken. Voor mij was dat alcohol. Ik bereikte door te drinken een bepaald punt, waardoor ik me rustiger voelde en mijn eenzaamheid en onbehagen vielen weg. Maar het is een neerwaartse spiraal en je kan jezelf nooit vertrouwen. Op de duur weet je niet meer wanneer je moet stoppen en ga je steeds verder, en dan kom je steeds dieper terecht”, vertelt Hulselmans. 

Als je heel verslaafd bent geweest en daarvan geneest, zie je pas hoe boeiend het leven is

“Het leidt naar nergens. Je houdt jezelf voor de gek. Je denkt dat je minder eenzaam bent en dat het leven zonder drank saai is, maar integendeel. Als je heel verslaafd bent geweest en daarvan geneest, zie je pas hoe boeiend het leven is. Op voorwaarde dat je de details ziet en respect hebt voor de eenvoudige dingen”, aldus Hulselmans.

Volgens Hulselmans is het moment dat je niet meer functioneert en je blokkeert, het moment dat je beseft dat je een verslaving hebt. “Eén van mijn momenten van redding, was het inzicht dat ik ook kon slapen zonder alcohol. Dat ik kan slapen met een tas thee. Dat besef was een ongelooflijke belevenis. Een tas thee is iets leuks nu.”

Om eraan te ontsnappen, moet je beseffen dat je alleen bent en het dapperste doen in je leven en zeggen: ‘Help mij’

“Daarna moet je een klik maken, toegeven aan jezelf dat je fundamenteel oneerlijk bent tegenover jezelf en de rest van de wereld. Niet meer liegen of komedie spelen. Wat je niet beseft is dat je permanent met je verslaving bezig bent en je enorm veel tijd en energie verspilt. Je verliest je vrienden en je eindigt alleen. Om eraan te ontsnappen, moet je beseffen dat je alleen bent en het dapperste doen in je leven en zeggen: ‘Help mij’”, vertelt Hulselmans.

Toekomst

Hoewel Hulselmans veel laagtes gekend heeft in zijn leven, blijft hij hopen koesteren. “Ik geloof dat alles goed komt en dat er altijd hoop is. Ik heb veel diepe putten gezien maar ben er ook altijd weer uit kunnen krabbelen. Mensen die de grootste rampen meemaken, krabbelen meestal voor het grootste deel weer uit de put, dat kan niet zonder hoop en liefde. Maar je hebt tijd nodig om aan de liefde te kunnen geven.”

Na de dood van zijn dochter, verhuisde Hulselmans tijdelijk permanent naar Wallonië, maar nu heeft hij toch besloten om zijn verblijf achter zich te laten. “De charme van Wallonië begon zich tegen me te keren. De stilte, rust, afwezigheid van enig vertier en culturele activiteiten hebben op lange termijn geleid tot de vaststelling dat mijn aanwezigheid daar meer kwaad dan goed deed. Ik heb alles eruit gehaald dat goed was, dus moet ik nu voort. Er moet iets anders komen”, vertelt Hulselmans.

De onbezorgde liefde bestaat niet. De liefde gaat altijd gepaard met krassen en scheuren

Toch is Hulselmans van plan om de Franse cultuur opnieuw op te zoeken, nog verder van zijn oorspronkelijke thuis én met een nieuwe geliefde. “Ik ben van plan om met een bootje tot Marseille te varen en daar ergens een nieuwe verblijfplaats te vinden. Dat doe ik deze keer niet alleen, want er is een spreeuw in het nest geland. Maar de onbezorgde liefde bestaat niet. De liefde gaat altijd gepaard met krassen en scheuren. Je kan wel verlangen naar 'le temps des cerises', maar het wordt nooit helemaal perfect”, besluit Hulselmans.

Touché gemist? Abonneer je hier op de podcast.

Meer Touché: