"Ik ga geen aanmaningen krijgen met 'waar blijft dat kind?'"

Beste Annemie,
Jij stelde me maandag een vraag. 
En ik heb die, naar mijn gewoonte, denk ik, te snel beantwoord. 
Want ik had jou eerst naar de deadline moeten vragen.

‘Janne’, zo begon je aan de telefoon.
‘Janne, ik wil je vragen om een column te schrijven. Maar als het kan,
mag het dan alstublieft over iets anders gaan dan over corona, eenzaamheid, huidhonger, virologen, knuffelcontacten.
Ik ben namelijk nieuwsgierig, Janne’, zo zei je het toch,
‘naar het verhaal dat alleen van jou kan komen.
Iets dat alleen jij nu meemaakt.’

‘O maar dat is simpel’, zei ik, te snel.
‘Dat is simpel.
Ik word over 20 dagen veertig en ik ben kinderloos.’

Ik zei, ‘Annemie,
Ik denk dat ik de enige ben die op 27 december 40 wordt,
en dat ik niet weet hoe ik me moet voorbereiden op het feit
dat ik mijn kinderdeadline niet heb gehaald.

Een deadline waar voor alle duidelijkheid niemand om heeft gevraagd.
Er gaat niemand kwaad zijn.
Ik heb geen contract getekend.
Ik bedoel:  het is niet dat ik officieel door een rechtbank voor nalatigheid aangeklaagd ga worden, als er over veertien dagen geen levend wezen in mij groeit.

Ik ga geen aanmaningen krijgen met “waar blijft dat kind”.
Geen deurwaarder aan mijn deur met een ingebrekestelling,
“Ah mevrouw Desmet, Ik zie hier dat u uzelf voor uw veertigste een kind had beloofd, maar na onze vaststellingen is er van die belofte niks in huis gekomen. “

Ik ga zelf voor deurwaarder aan mijn eigen nieuwe voordeur mogen spelen.

Ik zou het kunnen hebben over het feit dat ik dus niet weet hoe ik me daarbij ga voelen.’

Ik zei u dat ik het liefdevolste lief van de wereld heb,
die soms niet weet of hij dat wel een goed idee vindt, een kind. 

En dat, als ik eerlijk ben,
ik moet toegeving dat ik dat kinderfeest misschien zèlf te lang heb uitgesteld.

Wegens te bang, te gretig, te veel goesting in de zin van ambitieus.

Te lang uitgesteld, wegens te empathisch voor de verzuchtingen van mijn lief.

Te lang uitgesteld wegens slecht geteld, slecht gemikt.
Wegens te vaak pas in gang schieten als een deadline dreigend dichtbij komt. 

Gelijk vroeger op school in de examens.
Of gelijk bij onze verbouwingen.
‘Annemie, zes jaar twijfelen over al dan niet een extra verdiep op ons huis. 

En dan ineens vorig jaar, deze tijd, bleek ik zwanger.
Dat verdiep was snel geregeld.

Maar nog voor ik door had dat het zwanger zijn vroegtijdig zou worden afgebroken, was het verbouwingscontract getekend, waren de facturen onderweg, en nu staat er een casco ding op mijn huis.
Iets wat een kinderkamer zou kunnen zijn maar dat nu, wegens deadlineloosheid, al maanden staat te wachten om geïsoleerd te worden.

Ik zou het dus kunnen hebben over:
Dat ik ben bang dat ik al die dingen, gelijk een onbetaald rappel, 
gelijk een emotionele boemerang, op mijn veertigste verjaardag in mijn gezicht ga krijgen. 
En dat ik niet weet welke pleister ik in huis moet halen om me hier op voor te bereiden.’

‘Voila’, zei ik.
‘Tenzij jij, Annemie, nog andere columnisten hebt met dit specifieke verhaal, denk ik wel dat ik daarover iets kan schrijven.’

‘Goed’, zei je, ‘klinkt wel persoonlijk, Janne.’
En dat er een deadline was, zaterdagochtend 10 u.

Annemie,
Het is nu vrijdagnacht, nog net geen zaterdag.
En ik zou u willen vragen of ik mijn column mag uitstellen.

Want de enige deadline die mij bezig houdt, valt op 27 december.

En ook omdat ik denk dat ik, binnen de kinderwenscolumn, nog wat werk zal hebben aan die specifieke Janne-saus.
Dat ietwat relativerende West-Vlaamse humorkantje.

Ja, sorry, Annemie, maar hopelijk vind je het niet erg dat ik liever de rest van de avond met mijn lief naar de muziek van Patrick Watson luister.
‘To build A home’, bijvoorbeeld.  Heel schoon.

Dat voelt het dichts bij een pleister dat ik op dit moment kan komen.

Beluister de column van Janne Desmet:

Ontdek ook de andere columns uit de uitzending: