"We zagen vanuit de keuken een houten sloep met een vijftigtal migranten onze richting uitkomen"

Wij wonen op het kleine El Hierro, het meest zuidwestelijke eiland van de Canarische archipel.

's Nachts zien we de Melkweg want lichtvervuiling is er niet, we voelen het beuken van de golven onder onze voeten ook al wonen we honderden meters van de kust en wanneer een zware depressie over de oceaan aan komt rollen, houdt iedereen de adem in.

Er zijn amper zandstranden, twee hotels, drie benzinestations en één stoplicht.

De weinige toeristen die het eiland bezoeken, komen voor de natuur, de rust en de vriendelijke bevolking.

Hereños worden die genoemd en het mag gezegd, veel hartelijker, innemender en behulpzamer worden mensen niet gemaakt.

Droogte, een dreigende vulkaan, een insectenplaag... Hereños zijn het gewend om drastische maatregelen te nemen. Als hun oogst mislukt en er blijven enkel aardappelen over, eten ze enkel aardappelen. En als je om niet ziek te worden beter anderhalve meter uit de buurt van je medemens blijft, dan voert men hier veiligheidshalve een afstand van vijf meter in. Hereños zijn geen heiligen, maar men zorgt voor mekaar. En tot voor kort ook voor iedereen die van ergens anders kwam. Dat was het Oude Normaal en zonder covid-19 gerekend.

Toen we hier pas woonden, zagen we op een dag vanuit de keuken een houten sloep met een vijftigtal migranten onze richting uitkomen.
Het halve eiland haastte zich naar de plaats waar het bootje zou aanleggen. Aangemoedigd door de mensen aan de kant stuurde de schipper het gevaarte behendig door de branding en meerde af aan een zwemtrap waar de mama's klaarstonden met grote stapels gesmeerde boterhammen, schone handdoeken en propere onderbroeken.

Omdat zij Frans spreekt, werd mijn vrouw ingeschakeld als tolk zodat men snel wist wat de aangespoelde jongens nodig hadden. De Hereños waren een toonbeeld van empathie en solidariteit.

Dat was tien jaar geleden. Ondertussen stromen de vluchtelingen weer toe, maar er is op de kade geen mama met boterhammen of proper ondergoed te bespeuren.
Ze mogen niet, moeten thuisblijven, ramen en deuren toe.

Bevoegde Instanties, met mondkapjes en beschermende kledij, voeren de migranten meteen naar een plaats waar ze op corona worden getest.
Ook vertalen moet niet meer.
'We hoeven niet te weten wat ze willen, we willen weten of ze besmet zijn.'
Intimidatie.
Enkele weken geleden blokletterde de lokale krant dat het aantal besmettingen op El Hierro op één dag verdubbeld was.
Inderdaad, het ging die dag van één naar twee gevallen.

Bangmakerij is de strategie die men hier hanteert om het virus in te dijken en alles wat van buiten komt, is onbekend dus een gevaar.

De president van de Canarische eilanden zei op tv dat álle Canario's migranten zijn en dat er op de eilanden geen plaats voor racisme en haat is. Maar de lokale bevolking heeft geen werk, geen geld en geen leven meer. Angst en argwaan, tot voor kort onbekende begrippen op El Hierro, steken daardoor de kop op.

José onze buur, geboren en getogen op El Hierro, ziet het met lede ogen aan. 
'Coño Marco,' vloekte hij vanmorgen. 'Door dat Nieuwe Normaal dreigt El Hierro een eiland van eilanden te worden. Daar wordt echt niemand beter van.' En José kan het weten.

Beluister de column:

Ontdek ook de andere columns uit de uitzending: