"Ik ga niet minder hard werken, maar wel minder altijd"

Blow nooit in Costa-Rica.
Waarom ik denk dat ik ambitieus én gelukkig kan zijn

De laatste keer dat ik genoeg verdovende middelen consumeerde om een buitenissige beslissing te nemen, is vijftien jaar geleden. Ik had vlak voor ik op rugzakreis vertrok een nieuw lief leren kennen. Na iets teveel exotische rookwaar op een Costa Ricaans strand belde ik hem met de belofte dat ik metéén na thuiskomst bij hem zou intrekken. De roamingkosten voor die zes minuten bedroegen 120 euro en ik herinnerde me er achteraf niets meer van. Tot ik op de luchthaven van Zaventem werd opgewacht door datzelfde lief, dat mijn belofte niet vergeten was. Ik heb er een huwelijk aan overgehouden. Sindsdien ben ik nogal zuinig op narcotica.

Het waren dus géén drugs. Verder ben ik nog wat te jong voor een midlifecrisis, en de opportuniteit voor een quarter life crisis heb ik pas ontdekt toen het al veel te laat was. Ik heb ook geen burn-out, en er bestaan ook geen geheime dramatisch tegenvallende luistercijfers van mijn programma’s. Integendeel: MNM baadt al jaren in triomf en appreciatie. Je zou heimwee krijgen naar de tijd dat Bart Tommelein en Carl Decaluwé beurtelings de onmiddellijke verkoop van onze zender eisten in het parlement, omdat ze het niet de taak van de openbare omroep vonden om mensen tegelijk te voeden met betrouwbare informatie én Milk Inc. Op één zender, stel je voor! Ze mogen op mijn grafsteen beitelen dat ik mee hun ongelijk bewezen heb.

En toch laat ik die zender waar ik zo in geloof los. Dat sluimerde al lang; ik heb nog een pak wilde plannen en dromen, terwijl de jaren voorbij flitsen. Honderd boeken schrijven, podcasts maken waar zelfs mijn moeder naar wil luisteren, misschien af en toe eens op je tv verschijnen, president van de aarde worden. Maar vooral: de vake zijn die ik beloofd heb te zijn toen ik mijn dochter adopteerde. Haar volgend jaar eens zélf van school kunnen halen, in het eerste leerjaar. Haar helpen met haar huiswerk, nu ik het nog begrijp. Haar van dichtbij zien opgroeien, nu het nog niet awkward is. En dat is pas écht doorgedrongen tijdens die voorbije negen weken in ons kot. Een kind heeft geen duur speelgoed, verre reizen of ambitieuze hobbykalender nodig. Een kind vraagt alleen tijd en aandacht. Dat is wat ik haar verschuldigd ben. Ik ben gezegend met de luxe dat ik haar die tijd en aandacht ook kan geven, en dus zou ik een egoïst zijn als ik dat privilege niet zou gebruiken.

Maar laat één misvatting geen voet aan de grond krijgen. Ik ga niet minder hard werken, maar wel minder altijd. Ik ben een zoon van zelfstandigen: mijn ouders zijn wroeters van de zuiverste soort, en ik zet die traditie graag door. Alleen hoeft het motto niet altijd harder, better, faster, stronger te zijn. Nog steeds gaan we ervan uit dat een carrière één lange, stijgende lijn moet zijn. Hoe steiler, hoe liever. Terwijl niet elk mensenleven zo in elkaar zit. Ik neem vandaag wat gas terug om mijn dochter elke ochtend in een vlinder te schminken. En over twintig jaar heb ik een eigen talkshow op Eén. Of werk ik in mijn dochter haar loodgietersbedrijf. Een gezonde levensloop is een golvende zee, een doolhof met eindeloos veel wegen naar het midden. Het heeft mij 36 jaar gekost om dat te begrijpen, en nu ga ik ernaar leven.

Oh en: dank voor je aandacht, maar ons gesprek zou eigenlijk moeten gaan over zij die niet voor het avontuur kiezen, maar er elke dag noodgedwongen middenin zitten. Over gezinnen die voor hun inkomen rekenden op Brussels Airlines. Of over Dylan van dertien, die hier om de hoek woont en in Karrewiet zei dat zijn ouders het eten binnenkort niet meer kunnen betalen. Voor mij ligt er vanalles aan de horizon te wachten, alleen is het nog compleet onduidelijk wat. Ik heb een spaarboekje om me aan vast te klampen. En het telefoonnummer van de baas van Klara voor als dit alles toch gruwelijk fout dreigt te lopen.

Beluister de column van Tom De Cock voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig':

Lees ook: