"Ik kijk naar sportprogramma's in de hoop dat die ‘grinta’ (wat een horrorwoord toch) een beetje overslaat op mezelf"

Sport

Het virus is MOE. Week vijf van de quarantaine en wat hebben we in die tijd niet allemaal geleerd?  Eerst kreeg ‘het virus’ een onsexy naam : COVID-19.  Bioloog Dirk Draulans spijkerde ons in De Afspraak bij over de dagtaak van virussen: ze doen namelijk helemaal niets,  ze hoeven niet te eten of te slapen. Hun enige bekommernis is zich voort te planten. Het liefst via ons.

Maandenlang hebben wij, mensen, COVID-19 dan ook op handen gedragen. De wereld rond, als het Olympisch vuur. Van wang tot wang, van deurklink tot liftknop. Van schouderklop tot high five! Gratis en gezellig mee op het vliegtuig, in de skilift, trein, tram, bus.

Tot wij ons plots gingen ‘distantiëren’.  Eerst van elkaar, en bijgevolg – en helaas veel te laat  – van het virus. En zo hoorden we deze week van Steven Van Gucht, die na dagen van grotesk slaapgebrek weet waarover hij spreekt-  dat het virus MOE is.  Want 1,5 meter ver springen, dat had die luie donder tot voor kort nog nooit hoeven te doen. Daarop was het virus helemaal niet getraind.

Ik kan me daar – zelf een ietwat problematische relatie met sport hebbende – wel iets bij voorstellen. Niet dat ik sport haat, verre van. Ooit heb ik me met veel plezier gestort op zwemmen, fietsen, skeeleren, fitness, badminton, .. en wandelen doe ik heel vaak. Maar nooit heb ik volgehouden. Mijn leven lang zijn die uiterst korte periodes van enthousiast sporten afgewisseld met zeer lange periodes van grote inactiviteit. Waarin sport eerst volledig van de radar verdwijnt. Zomaar vergeten, geen plaats meer in de agenda. En na een tijdje een schuldgevoel volgt, want rust roest in een corpore niet zo sano, toch? Om te eindigen in een hele lange mentale voorbereiding op de hervatting van welke vorm van beweging ook.

Om alvast een beetje in de mood te komen, mag ik dan graag naar sportprogramma’s kijken. In de hoop dat die ‘grinta’ (wat een horrorwoord toch) een beetje overslaat op mezelf.

Extra Time, DNA Nijs, Wereldrecord, Belgasport, De Ronde Van Vlaanderen van vorig jaar of een virtuele op rollen dit jaar. Bring it on!  En ja, ook De Kleedkamer van die andere Van Gucht, Ruben, is heel goed in zijn genre. Na een zalige reeks met Belgische voetballegendes uit de jaren 70 en 80 vorig jaar, toen voetbal nog een echte sport was en voetballers sympathieke knullen waren, zitten in Rubens Kleedkamer dit jaar Olympische kampioenen. Ik kijk er met bewondering en verbazing naar, hoe zij hebben afgezien (vaak tot op het randje van de dood), zich hebben uitgehongerd, tot op het bot zijn gegaan en hun botten meermaals braken.

Het kleine extra duwtje dat ik dit keer nodig had om opnieuw in actie te komen was toch weer het nieuws: ‘mensen met obesitas en diabetes, zijn extra kwetsbaar voor COVID-19’, las ik in de krant. Ik liet prompt het zesde koekje bij de koffie weer in het doosje zakken. Zo ver mocht ik het niet laten komen. Weg met die coronacalorieën. Actie! Het antwoord staat overigens al jaren voor mijn neus in mijn bureau : een oerlelijk toestel, een crosstrainer, waarbij je tegelijk je armen en benen traint (zeer compleet volgens de brochure). Ik kan niet eens zeggen dat het ding daar staat te blinken, want daarvoor is de laag stof te dik. Maar in de strijd tegen COVID 19, wordt het hoog tijd dat ik mijn persoonlijke Mount Olympos bestijg.

Ik heb alvast een plan opgesteld dat mij helemaal moet voorbereiden op de 3de mei, het voorlopige einde van de lockdown.  Met een flinke portie krachttraining, cardio en veerkracht. Op die manier hoop ik klaar te zijn om op de eerste dag van onze ‘vrijlating’ een grote sprong te wagen. Vanop 1,5 meter. Recht in de armen van de eerste de beste passant. Gedaan met social distancing. U bent gewaarschuwd.

Greet Op de Beeck

Beluister de column van Greet Op de Beeck:

Lees ook: