“Ik kon niet voor een kind zorgen dat me misschien in de steek zou laten, dus ik trok me instinctief terug”

Na het succes van haar vorige documentaires ‘Birth day’, ‘Wedding day’ en ‘Last days’ reist Lieve Blancquaert voor deze nieuwe documentairereeks opnieuw de wereld rond, deze keer om te zien hoe de wereld omgaat met liefde, relaties en seks. Ook deze keer trekt ze eropuit met haar fototoestel. “Ik ben blij met de eerste reacties”, vertelt Blancquaert. “Ik heb het soms wel moeilijk met negatieve kritiek van critici. Ik vind het jammer dat ze niet wachten op het einde van de reeks om een recensie te schrijven. Velen denken dat ik een heel sterk persoon ben, wat ook zo is, maar ik ben daarnaast ook een heel gevoelig persoon. Als programmamaker ben je meteen de schietschijf van de critici, wat het niet altijd even gemakkelijk maakt.”

Mijn hoogsensitiviteit is mijn kracht.

Blancquaert is een erg gevoelig persoon, maar probeert dit steeds in haar voordeel te gebruiken. “Ik denk dat ik hoogsensitief ben. Ik ben bijvoorbeeld erg gevoelig aan geluiden en geuren. Maar mijn hoogsensitiviteit is eveneens mijn kracht. Het zorgt ervoor dat ik in staat ben om mensen, die op het eerste gezicht misschien niet oké lijken, toch kan begrijpen”, vertelt Blancquaert.

Let’s Talk About Sex

In ‘Let’s Talk About Sex’ praat Blancquaert niet alleen over seks. “Het gaat onder andere over seks en relaties, maar het gaat ook over veel meer”, aldus Blancquaert. “Het programma gaat eveneens over de interactie tussen mensen, over seksueel misbruik en seksueel geweld, waarom in bepaalde culturen het verschil tussen mannen en vrouwen zo groot is, enzovoort. Elk land is ook anders. Je bagage, religie en geschiedenis dragen allemaal bij tot hoe we ons gedragen tegenover elkaar. Het zijn allemaal erg actuele en interessante verhalen, waar ik graag dieper op inga.”

De laatste aflevering van ‘Let’s Talk About Sex’ zal zich in Gent afspelen en over seksueel misbruik gaan. “Seksueel misbruik gebeurt jammer genoeg nog steeds overal, ook in mijn stad. In België blijkt dat 8 op de 10 vrouwen te maken krijgen met seksueel geweld. Het is zo belangrijk dat we onze kinderen op tijd meegeven hoe ze hun grenzen kunnen afbakenen. We vinden het zelf heel moeilijk om onze grenzen aan te geven, maar het is oh zo belangrijk. Het is daarom bijna absurd dat de lessen seksuele opvoeding de laatste dertig jaar nauwelijks veranderd zijn, we moeten dit juist bespreekbaar maken. De meeste geweldplegers zijn ook geen psychopaten of criminelen, het zijn vaak jonge mensen die hun frustraties op de verkeerde manier uitwerken”, aldus Blancquaert.

Ook Blancquaert zelf werd al slachtoffer van seksueel misbruik en seksueel geweld. "Op mijn achttien jaar ben ik zelf slachtoffer geworden van seksueel misbruik en seksueel geweld. Een man greep mijn borsten langs achteren vast. In plaats van te bevriezen of te vluchten, besloot ik te vechten en ben ik de man beginnen uitdagen en uitschelden, waarna ik knock-out geslagen ben", vertelt Blancquaert.

Liefde

Blancquaert vindt het erg belangrijk dat er open gesproken kan worden over seksuele ontwikkeling en -belevenis. Dat heeft ze ook aan haar dochter meegegeven. “Als tiener hoopte ik dat mijn eerste seksuele ervaring een fijne ervaring zou zijn. Het maakte daarbij minder uit met wie het was, maar ik vond het erg belangrijk dat het liefdevol, attent en warm zou zijn. Dat heb ik ook proberen doorgeven aan mijn dochter, hoe belangrijk dat is”, vertelt Blancquaert. “De jongeren van vandaag zijn wel veel opener over seks. Ik kan er echt van genieten als ik mijn dochter openlijk met haar vriendinnen hoor praten over hun seksuele ervaringen, dat deden wij vroeger veel minder.”

Voor lange tijd dacht Blancquaert dat ze nooit een relatie zou hebben, omdat ze als kind niet het goede voorbeeld gekregen had. “Mijn ouders zijn gescheiden toen ik tien jaar oud was. Dat was toen een zwaar stigma. Wij waren de eersten en enigen uit de buurt met gescheiden ouders, waardoor we beschouwd werden als een gebroken familie. Dat heeft een grote impact gehad op mijn eigen relaties en hoe ik als volwassene omga met conflicten", vertelt Blancquaert. “Bij elk conflict met mijn man, maak ik mentaal mijn valies en wil ik weglopen omdat dat hetgene was wat mijn ouders gedaan hebben. Conflicten werden niet opgelost.”

Ouder worden

Een ander thema dat Blancquaert erg bezighoudt, is ouder worden. Zo vindt ze dat ouder worden een deel is van het leven. “Ik vind het jammer dat je vanaf een bepaald moment aan de andere, oudere kant zou staan, waardoor je je plots anders zou moeten gedragen. We leven in een cultuur waar oud worden als iets negatief wordt ervaren. Het is niet oké om iets te verbinden aan een getal. In onze samenleving is er ook erg veel angst om ouder te worden. Wij verbinden alles aan economisch succes, alle mensen die minder bijdragen, zijn onbelangrijk geworden.”

Blancquaert wilt eveneens het taboe rond de menopauze doorbreken. “Mijn menopauze is ondertussen voorbij, want ik was er best vroeg bij. Ik had er enorm veel last van. Ik was mezelf niet meer, ik werd op een dag wakker en sprankelde niet meer. Dankzij de juiste middelen voel ik me nu weer beter”, vertelt Blancquaert. 

“Voor velen is de menopauze een erg lastig onderwerp, maar ik vind het belangrijk om het bespreekbaar te maken. Ik had vriendinnen die het niet durfden zeggen tegen hun man, uit angst om afgeschreven te worden. Dat zou toch niet meer mogen. We moeten er dus meer over durven praten. Elke vrouw maakt het tenslotte mee”, aldus Blancquaert.

Ik word kwaad als mensen die ik graag heb ziek worden, ik kan dat niet aan.

De moeder van Blancquaert wordt dit jaar 89 jaar en Blancquaert heeft het soms moeilijk met het feit dat haar moeder ouder wordt: "Ik heb het heel moeilijk als mijn moeder ziek is. Ik kan dat niet verdragen. Ik word kwaad als mensen die ik graag heb ziek worden, ook mijn man en kinderen. Ik kan dat niet aan. Zij mogen niet ziek zijn", vertelt Blancquaert.

“Ik kon niet voor een kind zorgen dat me misschien in de steek zou laten, dus ik trok me instinctief terug”

Ieders grootste angst is dat er iets met je kinderen gebeurt. “Op een bepaald moment verlangde ik naar een kindje. Ik voelde dat het mijn leven betekenis zou geven, dat het de reden was dat ik hier ben”, vertelt Blancquaert.

“Bij mijn eerste kindje, Martha, wist ik niet goed wat ik moest doen. Mijn instinct zei meteen dat ik haar koste wat het kost moest beschermen, maar ik kon nog niet meteen van haar houden. Dat heeft even geduurd voor dat gegroeid was. Bij mijn tweede kindje had ik dat niet meer, omdat ik toen wist wat er zou gebeuren.”

“Mijn tweede kindje Boris is wel erg ziek geweest toen hij klein was, zo ziek dat de dokter niet wist of hij het wel zou halen. Ik heb me toen instinctief teruggetrokken uit de situatie. Mijn gevoel zei me: ik moet dit overleven, en de enige manier hoe ik dat kon overleven, was door weg te gaan. Ik kon niet voor een kind zorgen dat me misschien in de steek zou laten, dat ging niet. Toen ik de boodschap kreeg dat hij het wel zou halen, ben ik er meteen weer naartoe gegaan. Maar dat was een erg heftige en emotionele periode voor mij", aldus Blancquaert.

Toekomst

Over een aantal dagen wordt Blancquaert 58 jaar. Ondertussen zijn haar beide kinderen het huis uit en beleeft ze met haar man Nick de volgende fase van het leven, al blijven haar kinderen voortdurend in haar gedachten. “Ik denk voortdurend aan mijn kinderen, zij zijn nog steeds mijn eerste gedachte als ik opsta of als ik een sirene hoor”, vertelt Blancquaert. “Maar we genieten wel van het leven met ons tweetjes, dat is ook wel fijn.” Voor de rol van grootmoeder is Blancquaert nog niet klaar. “Vele vrouwen kijken daar enorm naar uit, maar voor mij mag dat nog wel even duren. Als het me overkomt, neem ik het met beide handen aan. Maar de wieg staat absoluut nog niet klaar”, lacht Blancquaert.

Over de volgende generatie is Blancquaert erg positief en hoopvol. “We mogen niet onderschatten hoe hard de toekomst weegt op onze kinderen. Ik begrijp dan ook niet waarom er zo 'gebasht' wordt op de klimaatactivisten. Zij hebben het recht om hier te zijn en nog meer recht om te spreken, want zij zullen uiteindelijk onze fouten moeten oplossen. Ik zie zoveel goesting en motivatie in de jeugd. We moeten hen dus absoluut een kans geven.”

Als laatste wilt Blancquaert nog meegeven hoe belangrijk eendracht is: “Eendracht maakt macht. Tweedracht is altijd vernietigend. Zeker als je ziet wat verdeeldheid kan doen in de wereld, in je relaties, in je vriendschappen, enzovoort. Het kan zo vernietigend zijn. Eendracht zou het ideaal moeten zijn. We moeten ons best doen om eendracht te bereiken”, besluit Blancquaert. 

Touché gemist? Abonneer je hier op de podcast.

Meer Touché: