De toestand is hopeloos maar niet ernstig
Liefde in tijden van corona
zo 29 mrt. - 9:34
In tijden…
Tijd.
In tijden nog nooit zoveel Tijd gehad.
Dat zou het dan ook zijn…Tijd.
Want op een paar uur tijd was mijn agenda compleet leeg voor minstens de komende twee maanden.
Wat eerst een ‘griepje’ was waar sommigen dramatisch over deden, bleek op zeer korte tijd een hardnekkig virus dat ons rechtstreeks in een Hollywood-scenario dwong.
Stiekem vond ik dat best ok.
De laatste jaren was mijn leven zo erg veranderd door mijn professionele koerswijziging dat ik een beetje in tijdsnood was gekomen.
Met een meer dan overvolle agenda…een eigen praktijk, lezingen geven, vormingen organiseren, boeken schrijven en leesbevorderings-trajecten begeleiden….was Tijd nu niet echt iets waar ik veel van over had.
Een goedgevulde agenda dus, die ik vol overgave en met een oerliefde dagdagelijks afwerkte, maar die soms wel aan mijn nachtrust en gezinswelzijn knabbelde.
3 weken verplichte rust en huisarrest zag ik dus als een uitgelezen kans om op adem te komen, tijd te nemen, om orde te scheppen in de wonderlijke chaos die ik zelf had gecreeërd om vandaaruit met een scherper-gestelde tijdsindeling er weer voluit tegenaan te gaan.
Eindelijk zou ik ook tijd kunnen nemen om die schorre stem, die gezwollen ogen en de vermoeidheid waar ik al een aantal weken mee worstelde weer beter te laten worden.
En die Tijd kreeg ik.
O jawel.
Want zodra mijn agenda leeg was, mijn afspraken verzet, de noodmaatregelen aangevraagd en mijn huis kraaknet gepoetst, ging ik neer.
Helemaal neer deze keer.
Geen praten meer aan, geen denken meer bij, geen plannen meer mogelijk.
Ik was ziek.
En bleek zelfs heel ziek te zijn.
Na de bevestiging van de huisarts dat ik wel degelijk de Corona trend had verdergezet, kon de uitziek-tijd beginnen.
Tijd.
Dat was het enige wat ik kon nemen.
Tijd om te slapen, te rusten, te eten en medicijnen te nemen.
Tijd om veel te drinken, opnieuw te rusten en het tegen deze vieze beesten op te nemen.
Gelukkig kreeg ik die Tijd.
Veel meer dan dat zelfs.
Ik kreeg liefdevolle zorgen, ik werd ondergestopt, ik kreeg warme soep en hete thee.
Ik werd gesteund, opgevolgd, kreeg de rust om te slapen en de tijd te nemen die nodig was om na een aantal dagen (ik ben kwijt hoeveel exact) me weer een beetje ‘bij de tijd’ te voelen.
De tijd om terug een besef te krijgen van ochtend middag avond.
Ik kreeg de tijd om weer aan te sterken, mijn zorgen te uiten, mijn angst te bestrijden.
Ik kreeg zelfs de tijd om te vrezen dat dit wel eens heel ernstig kon zijn.
Tot diezelfde Tijd me deed inzien dat hij al die tijd de oplossing was.
Dat mijn enige kans, mijn beste vriend, mijn strafste reddingsboei in deze Corona-golf ‘Tijd’ was.
Een remedie is er niet, een oplossing bestaat nog niet en niemand weet exact wat dit vreemde virus is.
Daarvoor is er nog niet voldoende ‘Tijd’ verstreken.
Daar zaten we dan, mijn beste vriend en ik.
Tijd en ik in de zon.
Tijd en ik op de zetel.
Tijd en ik in de tuin.
En wat ik zag rondom mij, zodra ik weer wat meer tijd zonder slapen kon doorbrengen, was ook alleen maar Tijd.
Ik zag mensen tijd nemen om hun huis te kuisen, hun tuin te onderhouden, hun fiets te repareren.
Ik zag mensen tijd nemen om berichten te sturen, elkaar te bellen, brieven te schrijven, gezelschapsspelletjes te spelen.
Ik zag mensen tijd nemen om te reflecteren over de ‘tijd’ die ze nu kregen, over de conditie waarin ze verkeren, over de belangrijke beslissingen die ze nog wilden nemen.
Want er was en is nog steeds… Tijd.
In tijden van Corona.
Even geen burn-out, deadline of time-sharing meer.
Geen me-time, we-time of quality-time.
Alleen maar Tijd in zijn puurste vorm, in zijn naakte zijn.
En dat doet wat met ons, met elkaar en dat deed wat met mij.
Want nu deze heerlijke Tijd me aan de al iets gezondere kant van de Corona-tijden heeft gebracht, voel ik vooral dankbaarheid.
Dankbaar dat ik deze Tijd heb gekregen….
…om van de liefde te genieten in een tijd van uitputing en ziekte.
…om te ervaren hoe tijdsdruk vooral in je hoofd bestaat.
…om te zien hoe Tijd van mij een beter mens heeft gemaakt.
En van ons allemaal.
Want we hebben plots tijd om onze huisdieren een gek hoedje van papier te geven.
We hebben tijd om eenzame familieleden wat Face-time troost te geven.
We nemen tijd om samen met onze kids lessen te leren.
Want we hebben Tijd.
En laten we die Tijd met z’n allen alsjeblief nog even nemen.
Om beter te worden,
scherper te zien,
grondig te reflecteren.
Dat deze Tijd, deze reset
ons niet zomaar wordt gegeven.
Dat we terug naar onze fabrieksinstellingen worden gestuurd
omdat die grote fabriek, de natuur, waar we allemaal onlosmakelijk deel van
uitmaken, ons een les wil leren.
Door via deze Time-out onszelf en haar weer Adem-Tijd te geven.
We krijgen deze Tijd om stil te staan bij wie we zijn, wat we doen en hoe we leven.
Om daarna weer te her-leven
in de wijsheid dat er voor de natuur
geen Tijd meer over is
om Tijd te nemen.
Ann Ceurvels
