"Straks weer om half vier uit mijn bed. Of is het dan al half vijf? Nee, nog maar half drie"

Of ik iets over het zomeruur kan vertellen?
Een nieuw ritme.
En dat moet dan toch wel de hel zijn voor mij, als je voor ‘De Ochtend’ werkt.

Straks weer om half vier uit mijn bed. Of is het dan al half vijf? Nee, nog maar half drie.
En bovendien lopen er hier ook nog twee kleine kinderen rond.

Het zomeruur dus…
Drie wordt twee, of twee wordt drie.
Hogere wiskunde!
Dus beperk ik mij tot de vraag: Kan ik een uur langer slapen of een uur minder lang?
En is het dan al donker als ik moet gaan slapen?

Dan volgt een dag vol verwarring.
Heeft die klok zichzelf aangepast, of had ik die gisteren al verzet
En dat klokje op mijn fiets? Ik kan wel even proberen of ik het aangepast krijg.
Of ja… voor je’ t weet is het weer winteruur. Het kan wel even zo.

En eten we nu heel laat? Of waren we op het gewone uur ook al aan het eten geweest? Of is dit nu het gewone uur en aten we daarvoor te vroeg ?

En dan…
The day after, de zomeruurkater.
Opstaan en het gevoel hebben dat je net een uur te lang op café hebt gezeten.
In elk geval blij dat ik nog eens met dat gevoel kon opstaan.

En die twee kleine kinderen?
Die hebben er weer niks van gemerkt.
Klein geluk is groot geluk,
vraag maar aan Bond Zonder Naam.

Beluister de column van Benedikte Coussement voor 'De toestand is hopeloos, maar niet ernstig' via Radio 1 Select.

Ontdek ook de andere columns uit deze uitzending: