De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"Sinterklaas was verkleed in een meisje met dikke billen en een trui van Dreamland"
zo 29 nov. - 9:00
Olaerts! Code B3J62! Ik moest bij Sinterklaas komen. Zijn baard was weg. Een mijter had hij niet op. Sinterklaas was verkleed in een meisje met dikke billen en een trui van Dreamland. Ze zei dat ik mijn mondmasker moest opzetten. Het was druk. Er stond een rij op de parking: vaders, moeders, peters, oma’s, allemaal verwelkte kinderen. We werden één voor één bij Sinterklaas geroepen, hygiënisch.
Bijzondere tijden zijn het, ook voor Sinterklaas. Hij kwam midden in de nacht aan in Antwerpen. De stad was leeg. Geen gejoel. Geen vlagjes. Niks. De boot voer traag door zwart water. De kaaien blonken in de maan. De oude bisschop stapte van boord als een leproos. Hij had maar één knecht bij zich. Geen spoor van de rest van zijn orderpickers.
Sinterklaas is een logistieke operatie geworden, met heftrucks, magazijniers, postbodes en dolgedraaide koeriers.
Olaerts! Code B3J62!
Olaerts was aan de beurt. Ik ging binnen in de speelgoedwinkel. Terminal 1, zei Sinterklaas met de dikke billen. Mijn bestelling stond klaar: een knikkerbaan, een spellendoos en een machine om zelf een waterhoos te maken. Géén Nintendo Switch. Nochtans staat een Nintendo Switch bovenaan op de lijst.
Punkie dicteerde. Ik schreef.
Lieve Sint,
Mag ik aub een Nintendo Switch?
Dank u,
Punkie.
Punkie schreef de brief over, in grote, kronkelende letters. Daarna moest ik de brief oprollen en een wortel halen in de kelder. Olaerts, code B3J62, luisterde. Punkie maakte intussen een tekening voor Sinterklaas. Het begon met een boot, daarop kwam één groot cadeau, waarschijnlijk die Nintendo Switch. Daarna kwamen Sint en Piet, allebei met flaporen. Ten slotte werd de zee geëvoqueerd. Een golf hier, een golf daar en nog veel meer golven.
Er is een tsunami, zei Punkie. Hij liet Sinterklaas en zwarte Piet verdrinken. Alles werd blauwe viltstift. Het had iets van een logistieke soep.
De tekening moest bij de brief, de schoen en de wortel. En nu moeten we opruimen, zei Punkie, voor als Sinterklaas komt. Hij breekt zich de benen in deze rommel, zei Punkie. Dat kind heeft zich een moedertaal eigen gemaakt! Wat moest ik daarop zeggen? Ik kon toch moeilijk antwoorden op mijn eigen echo. Olaerts, code B3J62 ruimde op in stilte.
Ik heb pas kunnen zuchten toen Punkie in bed lag. Godmiljaar.
Sinterklaas was nog nooit zo dwingend als dit jaar. Maar een Nintendo Switch zal hij niet brengen. Weet je wat zoiets kost! Ja maar, had Punkie geantwoord, jij hoeft het toch helemaal niet te betalen. Sinterklaas gaat het brengen! Koop jij maar bananen. En zo loopt een mensenkind van 45 jaar vast in een doolhof van verzinselen, commerce en pandemie.
Ik stond bij Terminal 1, ontsmette mijn handen en pinde mijn bankcode. Het meisje met de blauwe trui en de dikke billen riep het zoveelste oude kind naar binnen. Ik nam het speelgoed en vertrok mompelend uit het afhaalpunt. Zonder Nintendo Switch. De wegen van Sinterklaas zijn nu eenmaal ondoorgrondelijk. Olaerts, code B3J62, heeft er helemaal niks mee te maken.
