"De eerste schooldag was voor mijn zoon de hel maal duizend"

Eerste schooldag

De eerste schooldag komt eraan, en dan komen bij Ann Ceurvels de herinneringen naar boven. Voor haar zoon was die eerste schooldag vroeger, voor ze wisten dat hij autisme had, de hel. "Meer dan hel, dat is de hel maal duizend", vertelt ze in De bende van Annemie. Verandering is immers vaak heel moeilijk voor iemand met autisme.

Na de semirustige cocon van de zomervakantie, van twee maanden thuis, komt de dag dat je naar de slachtbank moet.

Haar zoon was in de weken voor het schooljaar weer begon, altijd héél onrustig. "Hij sliep die periode ook nooit goed.  En niets was duidelijk: welke leerkracht zou hij hebben, wie zou hij in de klas hebben?" Nochtans is het net beter voor iemand met autisme, vertelt ze, om voorspelbaarheid te krijgen, te weten waaraan en waaraf. 

Mama, kan je me doodmaken

Wanneer Ann over haar moeilijkheden praatte, kreeg ze te horen dat elk kind het daar toch moeilijk mee heeft, dat ze zich geen zorgen moest maken. 

Maar de onrust bleef duren, haar zoon was niet alleen ongelukkig op die eerste schooldag. Elke dag dat ze hem als zesjarige naar school moest brengen, huilde hij. "Hij zat bij mij achter op de fiets en vroeg 'mama, kan je me doodmaken, en met een mes, dat we zeker zijn dat ik dood ben'. Dan denk je; doe ik dan iets verkeerd? Wat is hier aan de hand?"

Uiteindelijk werd de diagnose 'autisme' toch vastgesteld, waardoor er toch een aantal zaken aangepakt konden worden. Ondertussen gaat Anns zoon naar een 'autischool', een school die specifiek gericht is op kinderen met autisme. Daar beseffen ze het belang van die voorspelbaarheid zeer goed. "Hij weet op voorhand waar hij gaat zitten, wie zijn leerkracht wordt, ..." Sinds die duidelijkheid er is, gaat het veel beter. "Bovendien kan hij tot z'n 24ste op die school blijven, wat ook een enorme opluchting is."