"Dag 52 of zoiets en ik snak naar even alleen zijn"
do 7 mei - 4:35
Mijn vingers glijden razendsnel over het toetsenbord: “containerwoning kostprijs” verschijnt er op de zoekbalk van mijn browser.
Dag 52 of zoiets en ik snak naar even alleen zijn, een container achteraan in onze tien meter lange tuin zal soelaas brengen, ik voel het. Al is het maar een paar meter verder weg van het huis waar we allemaal samen wonen, werken, preteachen, huiswerk maken, slapen, eten, zagen, huilen, kwaad zijn, lachen, dansen, springen, douchen, sporten, knutselen, conference callen, videochatten, poetsen, wassen, eindeloos verloren lopen in de wondere wereld van Youtube en social media. Dat, al acht weken lang op repeat.
En oh, kom niet af met dankbaarheid. Want dat ben ik ook. Het is én én. Én ik ben dankbaar voor deze periode. Én ik ben het ook beu. Én ik wil dat deze periode nog lang duurt. Én ik wil snel naar het nieuwe normaal. Én ik wil in mijn cocon blijven. Én ik wil eruit. Én ik wil verbinden met mijn gezin. Én ik wil efkes alleen zijn. Én ik ben moe. Én ik blijf te lang op om toch nog aan de nood van alleen zijn tegemoet te komen. Én en en en…
Laat dat én én zo moeilijk zijn, altijd, maar zeker nu. Ons hoofd wil duidelijkheid: of of. Of hoofd, of hart. Of het moeilijk vinden, of het gemakkelijk hebben. Of het een leuke periode vinden of het lastige periode vinden.
Ik scroll door Instagram en stoot op een gesponsord bericht: containerwoningen. Ik vertel mijn man mijn plan, hij wil ook één. Twee op elkaar dan, zeg ik. De kinderen komen meekijken en willen een containerzwembad. Zo zitten we dan toch weer allemaal samen in een drie verdiepingentellende woning, zij het kleiner. Maar wél aan de andere kant van de tuin.
