"De EU werd een stukje kleiner en het is alsof ik me plots in dat kinderliedje bevind: Engeland is gesloten"

Mijn eerste liefde

Het was op de speelkoer dat ik mijn eerste liefde ontdekte. Ik was toen een jaar of 6. De eerste liefde was niet die jongen die beweerde dat hij later ridder ging worden. 
Nee, het kwam door een lied:

“Witte zwanen, zwarte zwanen, wie gaat er mee naar Engeland varen? Engeland is gesloten, de sleutel is gebroken, is er dan een smid in ’t land, die de sleutel maken kan?”

Terwijl de andere kinderen op en neer sprongen over het springtouw en zich vermoeiden, dacht ik rustig na over de woorden die ik zong. Engel-land Engeland…

Voor mijn negende verjaardag hadden mijn ouders zegeltjes gespaard uit de krant,  zodat we eens met de ferryboot over en weer naar dat geliefde Engeland konden.

Vier uur op het dek. Geen zwanen, wel meeuwen. In het roze ochtendlicht leken de White cliffs of Dover in de verte op een satijnen lint dat op de kim dwarrelde.  De kalkstenen rotsen kleurden van zachtroze naar geel.  Naarmate de zon opkwam en tegen dat we de haven van Dover naderden, torenden ze boven ons uit, spierwit, majestueus, gekroond met Dover Castle als ware het de ingang van een pretpark. Later ga ik hier wonen, dacht ik bij mezelf.

Vanaf dan voerden al onze vakanties ons naar Groot Brittannië, in de voetsporen van Koning Arthur, op zoek naar het eiland Avalon… elke reis had een thema dat opzoekwerk vereiste met boeken uit de bib. En als we daar dan ‘in het echt’ waren kwamen al die plekken, hun geschiedenis en hun legenden tot leven.

Ik leerde Engels door BBC te kijken en Engelse boeken te lezen… maar eigenlijk weet ik nog weinig van dat leren, die taal leek gewoon al aanwezig in mijn hoofd en moest alleen worden wakker gemaakt.

Hoewel ik een moeilijke eter was werd mijn interesse voor eten ook gevoed tijdens onze reizen door Groot-Brittannië.

Saffraanbroodjes in Cornwall, scones en clotted cream in Devon, hertenstoof, Indische curries en Schotse zalm aan de oever van Loch Ness.  Ik deed toen al een vergelijkende studie tussen regionale broodjes die bij de soep kwamen en  die ik om die reden iedere middag at.

Eten is op dat punt voor mij net als een postkaart, een blijvende herinnering aan dat unieke moment en die plaats. Zoals die keer dat ik voor het eerst toch eens iets zoets mocht kiezen bij een bakker in Schotland; een ‘blueberry muffin’. Ik bestudeerde elke hap, de structuur van de cake.

Toen ik thuis kwam had ik één doel: bakken wat gezien had in Engeland. Ik had geen kookboeken, daar werd geen geld aan gegeven, dat was toen ook nog niet zo’n trend als nu. Dus ik leerde bakken met eindeloze varianten op de quarte quart.

In 2010, toen ik als grafisch ontwerper mijn creatieve ei niet meer kwijt kon, begon ik mijn fascinatie voor fotografie en voor woorden te richten op iets nieuws, een online blogplatvorm. Naast die blog, die populair bleek bij de Britten, begon ik voor een Brits magazine een column te schrijven over de Britse culinaire geschiedenis. Kort daarna kreeg ik een contract voor een boek aangeboden. Ik besloot te springen… Dus deze dame met dyslexie werd schrijfster.

Toen Groot Brittannië in het referendum van 2016 voor het verlaten van de EU koos, had ik er net mijn eerste boek ‘Pride and Pudding’ gevierd. Vier jaar liep mijn werk in Londen verder als ware er geen Brexit-in-aantocht. Hier wonen en pendelen naar Londen was zo makkelijk, dat zowel mijn professionele als mijn sociale leven zich daar afspeelde.

Midden februari was ik mijn grote feest in Londen nog aan het plannen, want mijn Britse bakboek ging daar uitkomen. In oktober zou dan mijn Downton Abbey kerstkookboek volgen en ging ik op boek tournee door Engeland en de VS.Een groot jaar voor deze kleine Belg met Engels hart. Maar, net als in een film,  zaten er plots virologen in het journaal die ons zegden dat we thuis moesten blijven.

Kerstmis was klein en Brexit passeerde, maar leek zo triviaal tegenover al de rest. Maar de EU werd een stukje kleiner en ik weet nog steeds niet hoe het nu verder moet met mijn werk en mijn leven daar op dat eiland, dat een muur rond zich optrok. Het is alsof ik me plots in dat kinderliedje bevind. Engeland is gesloten.

Ik kijk uit naar de eenvoudige dingen nu, geen boeken-tournees, maar een wandeling aan de Engelse kust, fish & chips op het kiezelstrand, afternoon tea in onze favoriete tearoom in het dorp waar mijn man en ik ook trouwden, antiekwinkeltjes afschuimen in de zon. Gewoon vrij naar Engeland varen… zonder dat er een sleutel in de vorm van een visum voor nodig is.

Beluister de column van Regula Ysewijn in ‘De toestand is hopeloos, maar niet ernstig’:

Ontdek ook de andere columns uit de uitzending: