De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"Wat hebben we het laatste jaar dikwijls vanuit onze eigen leefwereld gedacht"
zo 31 jan. - 9:00
Lijn
Zowat dagelijks waaien er woorden of zinnen voorbij die een tijdlang in mijn hoofd blijven rondzingen. Gisteren was het “schrijnwerker”. Wat een verschroeiend mooi woord als je er wat langer over nadenkt. Versprekingen blijven bij mij nog hardnekkiger plakken. Vorige week interviewde ik een directrice van een woonzorgcentrum, een van die schrijnend harde werkers in deze periode. Ze vertelde over restjes vaccin en hoe ze die wilde toedienen aan zorgverleners die bij hen -hier komt ie- regelmatig over “de lijn” komen. Ze wilde zeggen over de vloer, maar ze zei over de lijn.
Maar bovenal schreeuwen al die lijnen ons van op de grond en ook in ons hoofd intussen de hele tijd toe: tot hier en niet verder.
Versprekingen zijn geschenken omdat ze zo veelzeggend zijn, ze openen de deur naar een andere wereld en laten ons iets zien. Vloeren staan deze dagen vol lijnen. De richtingen waar je je aan moet houden. De talrijke richtlijnen. De curves. Maar bovenal schreeuwen al die lijnen ons van op de grond en ook in ons hoofd intussen de hele tijd toe: tot hier en niet verder. Dit is de grens.
De afstand. De afstand. De afstand.
Wordt het voetbal of scouts?
Deze week werd er alweer een lijn overschreden. Er diende gekozen worden tussen hobby’s. Nadat de plus 12-jarige dochter eerder deze crisis al moest kiezen tussen vriendinnen wie er het enige knuffelcontact zou worden -en of dat dan toevallig ook nog eens wederzijds kon zijn- was het nu de beurt aan de min12-jarige zoon. Wordt het voetbal of scouts?
We bespraken het op weg naar de buurtwinkel, ons dagelijkse uitstapje om in beweging te blijven. Naast mij voelde ik hem huppelend op de stoeptegels stappen, zorgvuldig alle randjes ontwijken, netjes binnen de lijnen.
Wat hebben we het laatste jaar dikwijls vanuit onze eigen leefwereld gedacht.
Hoewel de keuze hartverscheurend was, had hij het ook over kinderen die géén hobby’s hebben. Dat hij er in slaagde over het muurtje te kijken, even naar de andere kant over te stappen in zijn hoofd, maakte me trots. Wat hebben we het laatste jaar dikwijls vanuit onze eigen leefwereld gedacht. We hebben niet allemaal een gezin, een partner, kinderen, werk, een tuin, een laptop. Laat staan verschillende hobby’s per kind.
In de winkel hangt bij de groente- en fruitafdeling een lijn om te zien of je al flink gegroeid bent. Elke dag opnieuw meet hij zichzelf. Het gaat razendsnel, ook thuis klimmen de horizontale streepjes op de meetmuur steeds hoger. Dat al dat groeien en wervelen, huppelen en knuffelen allemaal non stop binnen de perken moet blijven in deze tijd: wel, dat schrijnt.
“Precies 1 meter 50”, zegt hij. Anderhalve meter. Anderhalve meter kínd. De maat der dingen, meer dan ooit.
Beluister de column van Ruth Joos in ‘De toestand is hopeloos, maar niet ernstig’:
Ontdek ook de andere columns uit de uitzending:
"De EU werd een stukje kleiner en het is alsof ik me plots in dat kinderliedje bevind: Engeland is gesloten"
"Sommige mensen maken zichzelf wijs dat een dagelijkse fles wijn niet zo heel veel kwaad kan. Ik lees horoscopen."
"10 procent van het Vlaamse landschap bestaat uit tuinen, dus je zou als vogel gek zijn om ze links te laten liggen"
