De bende van Annemie
Het leven van een single: “Mensen durven mij soms niet vragen wat ik gedaan heb met de feestdagen”
do 26 apr. - 10:58
“Veel koppels leggen vaak een bepaalde norm vast en die is niet altijd haalbaar voor een alleenwonende” zei Fatma Taspinar in ‘De Tijd’. “Ik kom bijvoorbeeld uit een grote familie en elke week is er wel iemand jarig. We leggen de hele tijd geld samen voor cadeautjes. Er wordt dan een bedrag afgesproken, niet per persoon maar wel per gezin. Maar voor mij weegt 50 euro wel zwaarder door dan voor een koppel.”
Betaalbare woonruimte
Het klinkt erg herkenbaar voor Selma Franssen, chef redactie bij ‘Charlie’ en freelance journalist. Als ze met vrienden heeft afgesproken om samen te koken voor een feestje, dan neemt ze voor evenveel geld eten en drinken mee als de koppels. Ook als de rekening van het internet komt, is het even slikken. Maar het allerbelangrijkste vindt ze dat er betaalbare woonruimte komt. “Als mijn huisbaas alweer de huur verhoogt, denk ik: ‘oh nee’.”
Dat is het financiële luik. Maar er zijn ook zoveel andere situaties waarin de maatschappij te weinig rekening houdt met singles. Zo zijn er de grote rituelen: trouwen of kinderen krijgen. Telkens krijgen koppels dan ruim de tijd om dat te vieren. Ze mogen vrij nemen, en “dat wordt door iedereen geapprecieerd en toegejuicht”. Ook door Selma zelf hoor. Ze gunt het iedereen, maar vindt het wel jammer dat zijzelf geen recht heeft op zulke momenten van rust. Meer nog: “Als single ga je dan voor andere mensen invallen op het werk. Of je doet wat langer door, omdat de kinderen van je collega’s ziek zijn. Het wordt een beetje van je verwacht.”
Bang om moeilijke vragen te stellen
“Wat mij het meeste opvalt is dat mensen soms niet durven vragen wat ik gedaan heb met de feestdagen” zegt Franssen ook. “Omdat ze bang zijn dat het voor mij een moeilijke vraag is of dat ik ga zeggen ‘ik heb die dagen alleen doorgebracht, en dat vond ik heel vervelend.'"
Toch zijn die feestdagen nooit een probleem geweest. Franssen wilde ze gerust alleen doorbrengen, en een stapel boeken uitlezen. Maar dat is uiteindelijk niet gelukt. Ze werd door vrienden uitgenodigd.
“Wie vul ik daar in?”
En wat met de zorgen voor later? Wie zorgt er voor je als je ziek bent?
Franssen: “Ik ga binnenkort naar een schrijversresidentie in Parijs. De organisatie vroeg mij naar een telefoonnummer van het thuisfront, voor als er een noodgeval was. Toen heb ik wel even moeten slikken. Want ik dacht: 'wie vul ik daar in'?”
Uiteindelijk werd het een goede vriendin. Want je kan niet blijven je ma en pa invullen (die wonen in het geval van Selma trouwens in het buitenland, wat niet handig is).
Of die goede vriendin indien nodig ook echt meteen naar Parijs kan komen is een andere zaak. “Je allerbeste vriend kan niet zomaar vrijaf nemen om je te helpen als je ziek bent. Dat kan bij familie wel, maar bij vrienden ligt dat anders.”
Dat besef is er nog niet in de maatschappij: dat sommige vrienden als familie zijn.
Dat we meer rekening moeten houden met mensen die geen koppel zijn is duidelijk. Maar hoe kunnen we het veranderen? Door gesprekken zoals deze, zegt ze. Maar ook door in de media andere verhalen te tonen over singles. Niet alleen verhalen van happy singles of superzielige singles. Maar ook verhalen van singles die het af en toe vervelend vinden.
