"Mijn dochter is vier en ze krijgt borstvoeding"

Langvoeden

'Hoe oud is je dochter alweer?' Die vraag verwacht ik, die vraag krijg ik keer op keer.

Ze is vier, ze krijgt borstvoeding, en dat is out in the open. Het gegeven wel. Het geven niet. Ik voed enkel bij mensen bij wie ik me op mijn gemak voel. In het openbaar vraagt ze niet. Enerzijds is dat mijn grens. Ik vermijd daarmee afkeurende blikken en veroordelende woorden. Dat besef ik. Want er leeft een oordeel en daar heb ik geen behoefte aan. Anderzijds is langvoeden taboe. Het gebeurt, meer dan we denken, maar achter gesloten deuren. En al wil ik dat taboe al schrijvend en al pratend doorbreken: ik voel me niet comfortabel om mijn vierjarige de borst te geven in het winkelcentrum, net zoals ik geen brelfies post op Instagram.

'Bottie', dat is iets tussen ons. Onze dochter en ik hebben het samen in handen. Stoppen is naar mijn gevoel al lang geen beslissing meer van mezelf alleen. Ik hoop dat het uitdooft, en dat doet het momenteel, geleidelijk aan.

Als ze toch 'bottie' vraagt waar anderen bij zijn, dan vertaal ik. Laatst werd ze aangesproken: 'Borst? hier? Nu? Bij al die mensen? Neen toch?!' Ik werd aangesproken via mijn dochter. Boodschap begrepen. Ik had de boodschap niet nodig, ik zou haar daar niet gevoed hebben. Toch kwam ze aan, emotioneel dan.

Hulde aan de moeders die wel in het openbaar blijven voeden. Tevens een oproep aan kindgerichte instanties om het langvoeden in de kijker te zetten en te normaliseren.

Het is een maatschappelijk gegeven. Baby's aan de borst op foto: tot daar aan toe. Maar peuters, laat staan kleuters: kortsluiting in ons hoofd. Borsten afbeelden voor wat ze gemaakt zijn? Neen, dankje. Maar wel hoe naakter hoe liever als het om het verkopen van pakweg auto's gaat.

Hier thuis is het voeden de normaalste zaak van de wereld. Je hebt niet plotsklaps een kleuter aan de borst. Zij groeit en wij groeien mee. Onze zoon, die zijn borstvoedingsperiode niet meer herinnert want zes maanden was toen die afliep, kijkt er niet meer van op. Mijn man wist niet goed wat dat langvoeden zou geven, maar hij vertrouwde me in het proces en staat nu als een blok achter zijn vrouw en dochter.

Mijn omgeving stelt intussen nog weinig vragen. Dat is anders geweest in het begin.

Want na zes maanden nog voeden, zeker omdat ik terug aan het werk ging, was in de ogen van sommigen al te gek. Ik kreeg vaak vragen: hoe lang nog? Ik gaf dan concrete antwoorden om hen te doen wennen aan het idee. Maar ik wist wel: ik doe dit zo lang het past binnen ons gezin.

Ik ging en ga hierbij voor mijn eigen, geïnformeerde keuze en sta daar volledig achter. Voor ons dan. Baas over eigen borst. Want borstvoeding is zowat het meest delicate onderwerp waarover je een mama in de kraamperiode (en ver daarbuiten) kan vragen. Niemand is beter geplaatst dan de moeder zelf om keuzes te maken die bij haar en haar gezin passen. Ik zal steeds elk verhaal, elke keuze van iedere mama respecteren. Ik weet als geen ander hoe het voelt om je daarin gerespecteerd te voelen.

Het is vrijdagavond. We zitten in de zetel. Ik schrijf mijn column met een vierjarige aan de borst. Rust. Afsluiten van de week. Begin van het weekend. Het is goed zo, het voelt goed zo, voor ons. En dat is wat telt.

Lees ook: