Yasmina El Messaoudi: “Een buitenbeentje zijn, is universeel”

Luister via Radio 1 Select naar het gesprek met Yasmina El Messaoudi in 'De Wereld Van Sofie'

'Straatkat' is een opvallende titel. Yasmina El Messaoudi’s mama gaf haar die koosnaam, omdat ze steeds naar buiten wou, om te spelen met de kinderen uit de buurt. Dat ze dit boek zou schrijven, was geen uitgekiend plan. Tijdens de laatste maanden van haar mama schreef El Messaoudi columns voor De Standaard. Het nakende afscheid van haar mama, na de verwoestende diagnose van pancreaskanker, vulde haar hoofd en beheerste haar schrijven. El Messaoudi vond praten over de situatie moeilijk. Gelukkig bleek schrijven een uitlaatklep.

Allesverwoestende diagnose

“Je stierf 3 maanden geleden, en ik ook”, schrijft El Messaoudi in 'Straatkat'. “Het was allesverwoestend”, zegt ze over het afscheid nemen van haar mama. Die laatste maanden stonden in het teken van herinneringen verzamelen: “Ik wou alles nog zeggen, alles doen. Ik dacht dat ik mijn verdriet na één jaar wel had verwerkt, dat mijn rouw samenviel met haar ziekteproces. Dat bleek niet het geval. Dat heeft zich gewroken. Op een dag kon ik niet meer uit bed.”

Je valt tussen twee stoelen

Je anders voelen dan de rest, is geen onbekend gevoel voor El Messaoudi. Wanneer stak dat gevoel van buitenstaander voor het eerst de kop op? “Het speelde steeds in mijn leven. Op school was ik omringd door witte kinderen. Wanneer ik gepest werd, ging het over mijn huidskleur of familienaam.” Haar ouders hoorden allebei bij een afgebakende groep: haar mama was Vlaamse, haar papa is Marokkaan. “Je valt tussen twee stoelen.” Ze ging op zoek naar haar Marokkaanse roots. “Ik hoopte er thuis te komen als de verloren dochter, maar ook daar was ik een buitenstaander. Ik was een toerist.” De reis was een ontnuchtering, die haar heel verdrietig stemde.

Ik hoopte er thuis te komen als de verloren dochter, maar ook daar was ik een buitenstaander

Gewoon Yasmina

El Messaoudi leek het gevoel van buitenbeentje te aanvaarden. “Ik zal mijn eigen stam creëren, dacht ik.” Toen stief haar mama. De veilige thuishaven viel weg. Afkomst en religie speelden thuis geen rol, zegt ze. “ Ik kon er gewoon Yasmina zijn.”

Tot El Messaoudi’s verrassing vonden vrienden haar verhalen en observaties herkenbaar. Ook zij waren buitenbeentjes, weliswaar op een andere manier. Sommigen zijn single, hebben het moeilijk op het werk, hebben geen goed contact met hun schoonfamilie, … “Het is een boek voor andere straatkatten, mensen die tussen twee stoelen vallen.”

Het is een boek voor andere straatkatten, mensen die tussen twee stoelen vallen

Hielp dit boek om rust te vinden? Erover schrijven en het erkennen helpt, beaamt El Messaoudi. Het gevoel een buitenbeentje te zijn, vind ze universeel: “Misschien richt ik wel een eigen stam van straatkatten op.”

Luister via Radio 1 Select naar het gesprek met Yasmina El Messaoudi in 'De Wereld Van Sofie'

Lees ook: